Asystentka

50

Październik. W Polsce na pewno drzewa są już kolorowe lub dopiero liście nabierają koloru. Temperatura spadła, a w nocy może jest już poniżej zera. Ludzie zaczęli chodzić cieplej brani. Również w Barcelonie tak jest, choć noce są cieplejsze niż w Polsce. W takim razie zaczęła się jesień. Nowa pora roku. Piękna, złota jesień, a wraz z nią, zaczęło się nowe życie…

            Wsiadła do samochodu i pojechała do pensjonatu. Kiedy weszła, usłyszała głośną rozmowę dobiegającą z restauracji. Zajrzała do środka i zobaczyła jak babcia witała się z każdym. Zauważyła, że chłopak trzymał się na uboczu, a kiedy ją zobaczył, uśmiechnął się i podszedł do niej.

– I co powiedział lekarz? – zapytał, a Ola spojrzała na niego.

– Zatrucie pokarmowe.

– Tak długo by trwało?

– Coś mi szkodzi, a nie wiem co i muszę próbować wszystkiego. Przepraszam cię, ale pójdę się przywitać. – uśmiechnęła się.

– Dobrze. – szepnął, przyglądając się jej. Wiedział, że dziewczyna ukrywa coś przed nim.

            Aleksandra podeszła do Wiolety. Kobieta krzyknęła z radości i przytuliła mocno swoją wnuczkę. Dziewczyna poprosiła ją, aby porozmawiały w cztery oczy. Babcia zmartwiła się, ale ta zapewniła ją, że nie nic poważnego się nie stało. Wioleta uspokoiła się i zaczęła rozdawać prezenty, które przywiozła z Grenady.

            Popołudniu Ola poszła do pokoju i czekała za swoją babcią, która po chwili przyszła do niej. Usiadła na łóżku, a dziewczyna przysunęła krzesło i usiadła naprzeciwko niej.

            Alex tego dnia przebywał w pensjonacie. Próbował zamienić kilka zdań z Olą, ale ona go unikała. Kiedy przyszła od lekarza, była inna. Po przywitaniu się z babcią zaszyła się w kuchni, a po pracy od razu poszła do swojego pokoju. Widząc, że Wioleta idzie do niej, udał się za nią. Rozglądał się czy ktoś go nie widział. Podszedł i uchylił drzwi, aby słyszeć rozmowę kobiet.

– Zmartwiłaś mnie koniecznością rozmowy. Co się stało? – zapytała.

– Muszę ci o czymś powiedzieć. – uśmiechnęła się.

– O czym? Mów. – kobieta była zdenerwowana.

– Spokojnie babciu. Nic mi nie jest, tylko…

– Tylko co? Ola nie denerwuj mnie.

– Byłam dzisiaj u lekarza.

– Po co? Co ci dolega?

– Od jakiegoś czasu miewałam nudności i myślałam, że to zatrucie, ale myliłam się.

– Ola, nie mów mi tylko… – kręciła głową.

– Tak… – do jej oczu napłynęły łzy. – Jestem w ciąży. – uśmiechnęła się szeroko.

– To dziecko… – oddychała ciężko. – To dziecko Alexa?

– Co?! Nie.

– Nie? Przecież wy…

– Nie. Nigdy. Przecież ci obiecałam, że mu nie ulegnę i dotrzymałam słowa. Między nami do niczego nie doszło.

– Ale on… – wskazała na drzwi.

– Babciu, między nami nic nie jest. Przyjaźnimy się tylko.

– Przyjaźnicie?

– Tak. – zapewniła ją.

– To w takim razie czyje to dziecko? – patrzyła przerażona.

– Patryka. – zaśmiała się. – A niby kogo?

– Co? – przybliżyła się do niej, chwytając ją za dłonie.

– Tak. Jestem w ciąży z Patrykiem.

– O mój Boże. Nie mogę uwierzyć. – kręciła głową. – Który to miesiąc?

– Ósmy tydzień. Będę miała dziecko. – po jej policzkach płynęły łzy i śmiała się głośno.

– I co teraz? Wrócisz do Polski i powiesz mu?

– Nie wiem. Jeszcze o tym nie myślałam. Z jednej strony cieszę, że jestem w ciąży, ale z drugiej…

– Spokojnie. – głaskała ją po policzku. – Pomyślisz o tym, kiedy ochłoniesz, a teraz cieszmy się z chwili, że zostanę prababcią. – Ola uklęknęła i położyła głowę na jej kolanach.

            Kobiety rozmawiały o macierzyństwie Wiolety, kiedy Alex stał pod drzwiami Oli i nie mógł uwierzyć w to co usłyszał. Jego plan legł w gruzach. Nie uwiedzie Oli i nie zaciągnie jej do łóżka. Wściekły wyszedł z pensjonatu i poszedł do pobliskiego baru.

            Wieczorem Aleksandra zadzwoniła do rodziców, lecz nikt nie odbierał telefonu stacjonarnego, jak i komórek. Zmartwiła się, więc zadzwoniła do Pawła, ale i ten nie odebrał. Tak samo jak Agata, Dagmara, Julia i Karol. Ostatnią osobą, którą przyszedł jej do głowy był Patryk. Odruchowo dotknęła brzucha.

Nie, nie zadzwonię. Gdyby miało się palić i walić, nie zadzwonię. Nawet jak się dzieje coś złego, nie zadzwonię.

Odczekała chwilę i ponownie zaczęła dzwonić do rodziny i przyjaciół, ale nikt nie odbierał. Dziewczyna coraz bardziej się denerwowała. Włączyła laptop, żeby zobaczyć czy ktoś jest na czacie, ale nikogo nie było. Nie mogła usiedzieć w swoim pokoju, więc poszła do restauracji.

– Co się stało, kochanie? Wszystko dobrze? – babcia podeszła do niej, obejmując ją za ramię.

– Nie mogę się do nikogo dodzwonić. Ani do rodziców, a do Pawła. Nie wiem co się dzieje.

– Spokojnie. Może gdzieś poszli i zostawili telefony.

– Wątpię, a zwłaszcza Karol, który jest uzależniony od komórki.

– Nie masz się czym martwić. Na pewno wszystko jest w porządku i za chwilę zaczną dzwonić. – uspokoiła ją Beata.

– Tata… A jak coś się stało z nim? – spojrzała na Wioletę.

– Nic mu na pewno nie jest. On przeżyje wszystkich. – wzdychnęła.

– Ostatnio jak dzwoniłam, to nie przyszedł się przywitać. Mama mówiła, że wszystko jest dobrze, ale ja czuję, że coś jest nie tak. Boję się.

– Spokojnie, kochanie. Zadzwoń jeszcze raz.

            Dziewczyna zrobiła to, ale sytuacja powtórzyła się. Nikt nie odbierał. Chciała zadzwonić do Patryka, lecz ciągle odrzucała tę myśl.

            Po dwóch godzinach dzwonienia i czekania, Ola poszła do swojego pokoju. Wioleta bardzo martwiła się o swoją wnuczkę i sama zaczęła dzwonić do córki. Po kilku próbach, w końcu kobieta odebrała telefon. Matka wypytała ją co takiego się dzieje. Anna wszystko jej wytłumaczyła i prosiła, aby nic nie mówiła dziewczynie. Ta obiecała, że będzie milczeć.

            Aleksandra wzięła zimny prysznic, ale to nic nie dało. Ciągle myślała co się dzieje w domu i dlaczego nikt nie odbiera od niej komórki. Bardzo martwiła się o Jana i jego stan zdrowia. Kiedy usłyszała dzwonek wybiegła z łazienki i spojrzała na wyświetlacz.

– W końcu. Dlaczego nie odbierałeś?

– Byłem z Julią w teatrze i miałem wyciszony. Co się stało? – zapytał Karol.

– Nie wiem. Nie mogę się dodzwonić się do rodziców, ani do Pawła. Nie wiem co jest.

– Z tego co mi wiadomo, to miał razem z Dagmarą jechać do domu.

– Po co?

– Nie wiem. Dagmara mówiła Julii, że jadą odwiedzić rodziców, zobaczyć czy z twoim ojcem jest dobrze.

– Wiesz może coś jeszcze o jego stanie?

– Nie. Ola nie martw się. Wszystko będzie okej.

– Łatwo ci mówić. – usłyszała głos Julki. – Pozdrów ją. – Karol przekazał ukochanej słowa, a ona przybliżyła się do słuchawki.

– Kochana, tęsknimy za tobą. Wracaj do nas szybko. Chcę, żebyś była przy narodzinach mojego dziecka.

– Chyba naszego. – poprawił ją, a Ola zaśmiała się. – Śmieje się. – rzekł niemym głosem.

– A jak się czuje twoja ukochana? – zapytała.

– Rzyga co rano. – spojrzał na nią czule i poprawił jej włosy.

– To nie jest przyjemnie, ciekawe jak ty byś się czuł?

– Słyszysz ją? Ciągle się focha.

– Nie dziwię się jej. To nie jest przyjemne uczucie.

– Jakbyś wiedziała co moja mała przeżywa każdego ranka. – pocałował Julkę w czoło.

– Wymioty nie są przyjemnie dla każdego człowieka. Powinieneś o tym wiedzieć. – zaśmiała się. Chciała podzielić się swoją nowiną, ale powstrzymała się. Musiała jeszcze przemyśleć kilka spraw.

– No nie.

– Będę kończyć. Zobaczę czy Agata jest dostępna na skayp’ie, a jak nie, to będę dzwonić.

– Trzymaj się. Zaczekaj chwilę. Julia chce z tobą rozmawiać.

– Cześć Ola. – przywitała się z nią i odeszła kawałek od mężczyzny.

– Same tajemnice. – szepnął do siebie.

– Hej kochana. Jak się czujesz? – zapytała dziewczyna.

– Jak ma się czuć kobieta w ciąży? Mam tak wysokie wahania nastroju, że niekiedy mam ochotę uderzyć samą siebie. – zaśmiały się. – A ty jak się masz? Kręcisz z Alexem?

– Nie. – parsknęła. – Zaprzyjaźniliśmy się.

– Wow. Dawno nie dzwoniłaś do nas. Na pewno wiele wydarzyło się w twoim życiu.

– Trochę. Zadzwonię do ciebie w niedzielę i pogadamy sobie dłużej. Nie chcę naciągać was na rozmowy międzynarodowe. – zaśmiała się.

– Dobrze. Nie martw się o ojca. Wszystko z nim w porządku. Dagmara z Pawłem pojechali ich tylko odwiedzić. Chcą naprawić relacje między sobą.

– Czyżby Paweł wszystko przemyślał i wybaczył ojcu?

– Może, więc nie masz się czym martwić. Na pewno są razem, a telefony odłożyli, aby nikt im nie przeszkadzał.

– Mam nadzieję, że masz rację.

– Wszystko będzie dobrze. Trzymaj się.

            Ola ucieszyła się, że jej brat przemyślał sprawę ich ojca i wybaczył mu. Nie dzwoniła więcej tego dnia do nich. Chciała się zrelaksować, więc poszukała dobry film. Poszła jeszcze do restauracji, przyrządzić sobie coś lekkiego do przekąszenia. Zrobiła sobie kanapki z serem, szynką, pomidorem i ogórkiem kiszonym. Chwilę patrzyła na słoik z nimi i wzięła go.

Jutro będzie piekło, ale dzisiaj będzie raj.

Weszła do pokoju i usłyszał dzwoniącą komórkę.

– Ciągle o tej samej porze. – wzięła telefon do ręki. – Tak, słucham. Może tym razem się odezwiesz? Chciałabym z tobą porozmawiać jak normalni ludzie. Przeprowadzimy dialog czy rozłączysz się jak zawsze? – zamilkła i czekała. – Tak myślałam. – rzekła po chwili. – Nie dzwoń już więcej do mnie, jeśli nie chcesz rozmawiać. Cześć. – rozłączyła się i wzięła głęboki oddech.

            Usiadła na łóżku i włączyła film, ale nie potrafiła skupić się na fabule, bo ciągle myślała o tajemniczej osobie. Zatrzymała.

Niech cię szlak trafi. Co ty ze mną robisz? Nawet już nie mogę obejrzeć przez ciebie filmu.

            Następnego dnia dostała wiadomość od Pawła i Agaty o takiej samej treści:

Przepraszam, ale telefon utopił się. Dopiero przed chwilą wypłynął. Najlepsze jest to, że żyje.

Weszła na skype’a i zobaczyła dostępną siostrę, więc zadzwoniła do niej. Przed monitorem siedziało rozweselone rodzeństwo.

– A wy nie łaskaw napisać normalnej widomości? – zapytała, patrząc na nich lodowato.

– Już tak nie dramatyzuj. – uspokoił ją brat.

– Martwiłam się, że ojcu coś się stało. – obydwoje spojrzeli na Olę.

– Tacie nic nie jest. – zapewniła ją Agata.

– Zawołaj go, chcę z nim porozmawiać.

– Nie ma go w domu. Poszedł razem z mamą i Dagmarą na zakupy.

– Co? – spojrzała na siostrę zaskoczona. – Ojciec i zakupy? Nieźle. – zaśmiała się. – A ty co? – zwróciła się do brata. – Pogodziłeś się z tatą?

– Przemyślałem kilka spraw. Chyba czas, aby wybaczyć mu wszystkie grzechy.

– Co masz na myśli czas wybaczyć? – patrzyła na niego podejrzliwie. Wiedziała, że ukrywają coś przed nią. – Co się dzieje? Mówicie do jasnej cholery! – krzyknęła, uderzając w stół.

– Nic się nie dzieje! – Paweł również krzyknął. – Ojciec ma się dobrze. Z dnia na dzień czuje się coraz lepiej, za to z tobą coś jest nie tak. Dlaczego jesteś taka blada?

– Zatrucie pokarmowe. – po raz kolejny skłamała.

– Byłaś u lekarza?

– Tak. Przepisał witaminy, które mam brać i szybko dojadę do siebie.

– To dobrze. – wszyscy usłyszeli dzwoniącą komórkę. – Przepraszam was, to z firmy, muszę odebrać. – wyszedł z pokoju, zamykając drzwi.

– Agata proszę cię, powiedz mi prawdę. Czuję, że z ojcem jest coś nie tak. – Ola patrzyła na nią błagalnie.

– Nic mu nie jest. Czuję się świetnie. Ostatnio czekał aż zadzwonisz. Bardzo chciał z tobą porozmawiać, zobaczyć cię.

– Mogłaś do mnie zadzwonić, weszłabym na skayp’a.

– Nie miałam za bardzo czasu. Szkoła. Teraz mamy niezły wycisk. Nie wiem jak dotrwam do kwietnia.

– Dasz radę. Przecież jesteś Szarakowska. – uśmiechnęła się do niej.

– Mam nadzieję. Jeszcze ta studniówka. – bąknęła.

– Ja z tobą pójdę. – szturchnął ją Paweł.

– A Dagmara będzie wydzwaniać do nas. Nie, dzięki. Oszczędzę cię. – poklepała go po ramieniu.

– A jak się czuje mama? – zapytała Ola, przerywając im dyskusję.

– Nieźle. – zaśmiał się chłopak, ale Agata była smutna.

            Aleksandra domyśliła się, że coś jest nie tak. Próbowała podejść ich, ale oni nie dali się. Wypytała brata o pracę, jak mu się układa z jej przyjaciółką i jakie ma relacje z ojcem. Na każde pytanie odpowiedział z radością. Agatę również nie oszczędziła.

Dziewczyna opowiedziała jej, że Adam przyjechał razem z Pawłem, pod pretekstem:

Byliśmy w okolicy, więc postanowiliśmy wpaść.

Ola śmiała się z opowieści siostry. Dowiedziała się, że utrzymują ze sobą kontakt, a co sobotę przyjeżdża do niej w odwiedziny. Była dumna, że Karol namówił swojego brata na znajomość z Agatą. Paweł zaczął go nazywać szwagrem, co bardzo denerwowało ich młodszą siostrę, choć Ola domyślała się, że dziewczyna zaczyna coś czuć do młodszego Ornatowskiego.

Po rozmowie z Pawłem i Agatą, udała się do pracy. W barze zastała Beatę. Zamieniła z nią kilka zdać, mówiąc jej o ojcu. Kobieta ucieszyła się, że mężczyźnie nic nie jest, lecz Ola dalej czuła niepokój. W kuchni zastała babcię.

– Rozmawiałam z Pawłem i Agatą.

– O! I co? – spojrzała na nią ukradkiem.

– Podobno z ojcem wszystko w porządku, ale czuję że oni nie byli ze mną szczerzy.

– Teraz będziesz przewrażliwiona. To normalne w twoim stanie. – uśmiechnęła się czule.

– Mówisz?

– Yhym… Też miałam różne przeczucia, ale nigdy się nie sprawdziły. – stanęła naprzeciwko niej i chwyciła za ramiona. – Jeśli mówią, że z Janem wszystko jest dobrze, to tak jest. Musisz stłumić w sobie to uczucie niepokoju.

– Może masz rację. – wzięła głęboki oddech. – Paweł pojechał do domu. Chce zakopać topór wojenny z ojcem.

– Dobrze, że mu wybaczył, a Jan zrozumiał w końcu swoje błędy.

– Tak. Tata bardzo tego żałuje.

– Ma czego. – powiedziała szczerze, a Ola spiorunowała ją wzrokiem.

– Babciu, proszę cię.

– No co? – wzruszyła ramionami. – Powinnaś się oszczędzać.

– Przecież nic mi nie jest.

– Jak na razie, ciągle miewasz nudności?

– Są coraz gorsze. – Wioleta zaśmiała się. – To nie jest śmieszne.

– Ale prawdziwe.

– Już mam dość, a to dopiero początek. Kiedy to się skończy?

– Może za jakieś dwa, trzy miesiące.

– Nie… – wzdychnęła.

– Tak. Myślałaś co z Patrykiem?

– Nie. Nie wiem co mam teraz robić.

– Teraz możesz gotować. – wskazała na kuchnię. – Ale musisz podjąć decyzję.

– Wiem.

            Wioleta ucałowała ją w czoło i wyszła z kuchni. Ola zabrała się za gotowanie dań. Po pracy spotkała się z Alexem. Powiedziała mu, że spodziewa się dziecka. Widząc, jak dziewczyna cieszy się z tego, wymusił z siebie radość, choć było to trudne dla niego. Codziennie spotykali się. Chłopak zabierał ją do sklepów dziecięcych i pomagał jej w doborze odpowiednich akcesoriów, ale Ola nic nie kupowała, bo nie podjęła jeszcze konkretnej decyzji.

            Tak jak obiecała Julii, zadzwoniła do niej i plotkowały przez cały wieczór. Dziewczyna chciała ją poinformować o swoim stanie, ale tego nie zrobiła. Wolała uniknąć pytań i namowy do powrotu.

            Któregoś dnia jednak odważyła się przekazać dobrą nowinę. Zadzwoniła do Karola, który był w pracy. Ola nie chciała mu przeszkadzać, ale ten się uparł. Na początku rozmawiali o bzdetach, żartowali i śmieli się. Kiedy dziewczyna postanowiła powiedzieć mężczyźnie o ciąży, na ekranie ujrzała stojącego za nim… Patryka. Obydwoje wpatrywali się w siebie. Największym błędem Karola było usiąść tyłem do drzwi, bo nie widział kto wchodzi do jego gabinetu. Ola ciężko oddychała, a w jej oczach pojawiły się łzy. Patryk przyglądał się jej z poważną miną, natomiast ich przyjaciel zadawał pytania dziewczynie. Nie mogła znieść widoku ukochanego, więc zamknęła laptop, rozłączając się z Karolem.

– Co ja znowu takiego zrobiłem? – zadał sobie pytanie, wstając od biurka i odwracając się do Patryka. – Już wiem.

            Aleksandra długo dochodziła do siebie. Nikomu nie powiedziała o tym, co zaszło tamtego dnia. Również tajemnicza osoba przestał dzwonić. Dziewczyna miała spokój, do czasu. Po dwóch tygodniach od rozmowy z Agatą i Pawłem, zadzwoniła do niej matka.

– Tak, mamo. Co u ciebie słychać? – zapytała radośnie, a po chwili opuściła komórkę i zemdlała.