Asystentka

48

            Aleksandra przez całe południe myślała o tajemniczym telefonie. Zastanawiała się, kto mógł o tak później porze do niej dzwonić. Wioletta zauważyła, że jej wnuczkę coś dręczy. Dziewczyna nie zareagowała na jej obecność obok niej. Kiedy dotknęła jej dłoni, Ola wzdrygnęła się, patrząc przerażona na babcię.

– Wystraszyłaś mnie.

– Co się dzieje? – zapytała, przyglądając się jej.

– A co ma się dziać?

– Widzę, że coś cię trapi.

– Zastanawiam się, co Alex wymyślił na dzisiejszy dzień.

– To nie jest to.

– Tak, jestem ciekawa, gdzie mnie zabierze. – próbowała ją przekonać, ale ta kręciła głową.

– Nie. Myślisz o czymś innym. Wyglądasz na zmartwioną. Co jest? – Ola wzięła głęboki oddech.

– Wczoraj, kładąc się, ktoś do mnie zadzwonił.

– Kto?

– Nie wiem. Numer był prywatny.

– Podejrzewasz kogoś?

– Nie mam pojęcia kto to mógł być. – kręciła głową.

– Może to Alex?

– Wątpię. – skrzywiła się.

– Może chciał cię sprawdzić?

– Po co miałby to robić? – spojrzała na nią i zaśmiała się.

– Nie wiem. Po nim można się wszystkiego spodziewać.

– Jesteś przewrażliwiona.

– Znam go.

– Wiem, wiem. – wstała i poklepała ją po ramieniu. – I ciągle ta sama śpiewka. – powiedziała sama do siebie.

– Słyszałam. – zwróciła się do niej, a Ola uśmiechnęła się słodko i wyszła szybko z restauracji.

            Wzięła ze sobą laptop i udała się do ogrodu. Zadzwoniła do przyjaciółki. W między czasie na ekranie pojawiał się również Paweł. Siostra wypytała go o stan zdrowia ojca, ale ten przekazał jej to samo co matka. Zapytała również o studia dziewczyn. Dagmara przekazała jej pozytywną wiadomość. Mogły pracować i jednocześnie studiować, z czego bardzo się cieszyły. Ola opowiedziała przyjaciółce i bratu o zdarzeniu poprzedniej nocy. Daga zdziwiła się, kim mogła być osoba, która dzwoniła do niej. Ola pożegnała się z nimi i udała się do restauracji, gdzie jej babcia kończyła swój posiłek.

– Już zjadłaś? – zapytała siadając naprzeciwko.

– Chciałam cię zawołać, ale widziałam, że jesteś zajęta, więc nie chciałam ci przerywać pogaduszek. – zaśmiała się.

– Dzwoniłam do Dagmary.

– O! I co u niej?

– Wszystko po staremu.

– A Pawełek?

– Też ma się dobrze.

– Niech przyjadą mnie odwiedzić. Dawno go nie widziałam. Od jego ślubu.

            Wioletta posmutniała. Ola ujęła jej dłoń i pocałowała. Wymieniły ze sobą uśmiechy i siedziały w milczeniu. Po zjedzeniu posiłku, poszła do swojego pokoju, wziąć szybki prysznic i przygotować się na spotkanie.

Coś wygodnego.

Spojrzała w głąb szafy. Wybrała top, krótkie spodenki i białe trampki. Poszła do recepcji i czekała na chłopaka. Co jakiś czas kontrolowała godzinę, patrząc na komórkę.

            Po długim czekaniu, Ola wyszła do ogrodu. Beata z Wioletą obserwowały ją i podśmiechiwały się, twierdząc, że chłopak wystawił ją do wiatru. Późnym popołudniem, Alex zjawił się zdyszany w pensjonacie. Nie był przyjęty mile przez właścicielkę, ale zignorował jej zachowanie i podszedł do dziewczyny.

– Przepraszam cię. – podszedł, składając ręce.

– Mogłeś powiedzieć o której przyjedziesz.

– Miałem przyjść o piętnastej, ale jeszcze musiałem coś załatwić.

– Co?

– Bez tego niespodzianka by się nie udała.

– A co to będzie?

– Zobaczysz. Chodź. – wyciągnął do niej dłoń. Ola spojrzała na niego i przeszła obok niego, kierując się do wyjścia. – Jak chcesz. – rzekł do siebie, idąc za nią.

– Skąd masz samochód? – zapytała, kiedy stanęli na chodniku.

– Pożyczyłem od wujka. Wsiadaj. – otworzył drzwi, a dziewczyna zajęła miejsce pasażera.

– To gdzie jedziemy?

– Zabieram cię na plażę. – odpalił silnik i ruszył w drogę.

– Mogliśmy przecież się przejść.

– Na tej jest za dużo ludzi. Tam gdzie cię zabieram, jest tylko kilka osób.

– Czyli są jeszcze takie miejsca, gdzie nie jest tłoczno.

– Tak. – zaśmiał się.

            Jechali w milczeniu. Alex otworzył dach, co bardzo spodobało się Oli. Rozpuściła włosy i zamknęła oczy, rozkoszując się przyjemnym powiewem wiatru. Chłopak sięgnął po kapelusz, a z schowka wyciągnął okulary i podał dziewczynie, aby założyła. Wybuchnęła głośnych śmiechem. Wstała z siedzenia, rozłożyła ramiona i zaczęła krzyczeć. Dziękowała Alexowi, że wyciągnął ją z pensjonatu i poinformowała, że przy nim się nie nudzi.

            Wokół plaży rosły drzewa i stało kilka białych domków, które zamieszkiwali ludzie. Na plażę prowadziło kilka ścieżek. Alex kazał iść Oli, a on miał po chwili do niej dołączyć. Zdjęła buty, czując gorący piasek pod stopami. Podeszła do brzegu i przypływ obmył jej nogi. Przypomniała sobie chwile z dzieciństwa, kiedy razem z Pawłem chodzili nad jezioro, bawić się ze swoimi przyjaciółmi.

– Już jestem. – odezwał się Alex. Ola odwróciła się do niego i była zaskoczona tym, co trzymał w ręku.

– Co to jest?

– Jak to co? Latawiec.

– Nie mów, że będziemy go puszczać?

– Oczywiście, że tak. Nie po to go tu targałem, żeby teraz go tylko trzymać. – zaśmiał się. Zobaczył jej minę. – Nigdy nie puszczałaś latawców?

– Nie. – odpowiedziała zawstydzona.

– To czas się nauczyć. Zapraszam. – wskazał miejsce obok siebie.

            Alex wytłumaczył jej zasady. Ola uważnie go słuchała. Chłopak był zadowolony i pomógł jej wznieść latawiec w powietrze. Kiedy dziewczyna nie radziła sobie, Alex objął ją od tyłu, złapał za linkę, dotykając zarówno jej dłoni. Ola zignorował uczucie lęku, próbując się odprężyć w ramionach chłopaka, lecz musiała włożyć w to bardzo dużo wysiłku. Kiedy zabawa im się znudziła, usiedli na piasku i patrzyli jak słońce zbliża się do wody.

– Dlaczego tak intensywnie na mnie patrzysz? – zapytała.

– Jesteś piękna.

– Mówiłeś to już kilka razy.

– I będę to powtarzał do skutku. – zbliżył się do niej, a ona spiorunowała go wzrokiem.

– Nawet sobie nie myśl.

– Czekam aż ty to zrobisz. – rzekł niskim tonem.

– Nie doczekasz się. – odwróciła twarz.

– A może jednak kiedyś nastąpi ten dzień i dasz mi małego całusa w usta. – Ola zaśmiała się.

– Możesz sobie pomarzyć.

– Przynajmniej za coś się nie płaci.

            Siedzieli jeszcze przez dłuższą chwilę na plaży, patrząc na zachód słońca. Alex zerwał się na równe nogi, każąc uczynić to samo dziewczynie. Zaprowadził ją do domku letniskowego. Weszli do salonu, gdzie na sofie leżała biała sukienka balowa. Ola podeszła do niej i przyglądała się jej.

– Piękna. – wyszeptała.

– Załóż tę sukienkę. – podszedł do niej.

– Ale po co?

– Jak założysz, to powiem po co. – uśmiechnął się tajemniczo.

– Ale…

– Już, już.

            Wziął sukienkę i zaprowadził ją do pokoju. Kazał jej również się uczesać i umalować. Aleksandra stała oszołomiona na środku, patrząc na sukienkę, a następnie rozejrzała się po pomieszczeniu. Zrobiła to, co kazał chłopak i po pół godziny była już gotowa. Zabrała swoje rzeczy i zeszła na dół, gdzie czekał na nią przebrany chłopak. Miał na sobie mundur wojskowy.

– Wow. – jęknęła na jego widok. – Teraz coś zdradzisz czy dalej będziesz tajemniczy?

– Mógłbym być tajemniczy, ale wiem, że nie dasz mi żyć.

– To prawda, więc…

– Zabieram cię do dziewiętnastowiecznej Wenecji. Na bal. – uśmiechnął się szeroko.

– Co? – zaśmiała się.

– Tylko muszę zawiązać tobie oczy. – pokazał jej czarną opaskę, podchodząc do niej.

– Ale dlaczego?

– Ciii… – zawiązał oczy i zaprowadził ją do auta. – Proszę schylić głowę.

– Z tego co mi wiadomo, to w dziewiętnastowiecznej Wenecji nie było takich nowoczesnych aut.

– Wyobraź sobie, że to powóz z końmi. Tylko mechanicznymi. – wybuchli śmiechem.

            Po długiej jeździe, samochód w końcu się zatrzymał. Alex pomógł wysiąść Oli z auta. Prowadził ją, mówiąc jej, jakie przeszkody ma przed sobą. Kiedy weszli do pomieszczenia, z głośników rozległ się klasyczny utwór Dmitrija Szostakowicza Second Waltz. Na twarzy dziewczyny pojawił się szeroki uśmiech, kiedy chłopak zdjął jej opaskę z oczu. Rozejrzała się dookoła siebie. Znajdowali się w studiu filmowym, które było przygotowane do kręcenia scen. Pomieszczenie wyglądało jak prawdziwa sala balowa. Alex poprosił Olę do tańca. Z radością zgodziła się i ruszyli w rytm muzyki, tańcząc walca. Dziewczyna śmiała się głośno, kiedy ten okręcał ją i podnosił do góry. Po skończeniu się melodii, chłopak zabrał ją na balkon, z którego wyświetlany był widok na Wenecję. Nalał jej do kieliszka czerwonego wina i zaprosił do stolika.

– Wow. Musiałeś się ogromnie wysilić. – rzekła zachwycona, ciągle się rozglądając dookoła.

– Załatwienie wszystkich rzeczy zabrało dużo czasu.

– Rozumiem. – uśmiechnęła się do niego, a następnie rozglądała się, co znajduje się na stole.

– Głodna? – zapytał, widząc jej błądzący wzrok.

– Bardzo. – zaśmiała się.

            Alex pstryknął palcami, a po chwili zjawił się kelner z daniami. Ola zapytała co znajduje się na nim. Opowiedział jej, a dziewczyna delektowała się każdym smakiem potraw.

– Zrobiłabyś to samo? – zapytał, widząc jej minę.

– Gdybym miała tylko przepis, to ugotowałabym to. – uśmiechnęła się złośliwie.

– Zdobędę przepis i odtworzysz to danie.

– To czekam. – podjęła wyzwanie.

– Adriano. – zawołał kelnera i mówił coś po hiszpańsku. Ola domyśliła się o czym rozmawiają. Następnie Alex spojrzał na dziewczynę łobuzersko. – Już niedługo ugotujesz dla mnie te dania.

– Mógłbyś się sam wysilić i zdobyć, a nie prosić o to osoby trzecie.

– Płacę, to wymagam.

– Wszystkiego nie kupisz. – rzekła, patrząc na niego lodowato.

– To prawda. Może nie rozmawiajmy o pieniądzach? Psujemy atmosferę.

– Sam zacząłeś ten temat.

– Przepraszam. – rzekł, patrząc na nią z ponura miną, a kiedy ona patrzyła na niego, uśmiechał się.

– To ktoś znajomy wynajął tobie studio? – zmieniła temat.

– Nie. Pracuję tu.

– Tak? – zaskoczyły ją jego słowa.

– Jestem pomocnikiem operatora kamer.

– O! Na pewno ciężko było tobie zdobyć tę pracę.

– Nie. Wujek mi załatwił. Potrzebowali pomocników do filmu.

– A jaki to film?

– Jakaś komedia romantyczna.

– Jakaś? To nie wiesz przy czym pracujesz? – parsknęła śmiechem.

– Przy filmie, ale jakoś nie obchodzi mnie co to jest.

– A aktorki chociaż ładne? – uniosła brew i uśmiechnęła się zadziornie.

– Bardzo, ale żadna nie jest tak piękna jak ty.

– Ciekawe. – przyglądała się mu.

– I na pewno nie dorównują urodzie twojej siostry. – uśmiechnął się tajemniczo.

– Agacie? – oniemiała.

– Opowiedz coś o niej. – oparł głowę o złączone dłonie. Ola nie była pewna czy mówić o siostrze czy od razu zmienić temat.

– Agata jest najmłodsza z nas. W październiku skończy dziewiętnaście lat, a w maju będzie zdawać maturę.

– Ma kogoś?

– Nie. I nie chce mieć. – patrzyła na niego lodowato.

– Dlaczego?

– Bo facet nie jest jej do niczego potrzebny.

– Wy, kobiety, zawsze to powtarzacie, ale jak co do czego przychodzi, to my jesteśmy na pierwszym miejscu.

– Tylko ci się tak wydaje.

– Nie wydaje, tak jest naprawdę. Wystarczy, że kran się zatka, to kogo wzywacie?

– Hydraulika.

– A hydraulik kim jest?

– Specjalistą od rur.

– Ola. – skrzywił się, a ona była dumna z siebie.

– Podałeś głupi przykład.

– Ach tak? – otworzył szeroko oczy i wydał usta.

– Tak. Teraz kobietę spotkasz w każdym zawodzie. Mechanik, elektryk, budowlaniec, a nawet hydraulik. I co? Łyso ci? – rzekła wysokim tonem.

– Nie. Jak na razie mam włosy na głowie. – przeczesał je.

– Mógłbyś odwiedzić fryzjera.

– Kiedyś się do niego wybiorę i pójdę do mężczyzny.

– Kobieta i tak lepiej obetnie.

– I umodeluje. – zaśmiali się. – Może skończymy tę bezsensowną debatę?

– To o czym chcesz rozmawiać? – zapytała.

– O twoich marzeniach. Jakie one są? – Alex usiadł obok niej i nalał kolejny kieliszek wina.

– Marzenia się realizuje. – uśmiechnęła się i poczuła jakby jeszcze raz przeżywała rozmowę.

Patryk.

– Ale trzeba je mieć, żeby je zrealizować, więc jakie one są?

– Hmm… Chciałabym wybrać się w podróż dookoła świata.

– O! Też chciałbym się wybrać w taką podróż.

– Co jeszcze być chciał? – zapytała, widząc że otwiera usta.

– Mam wiele marzeń. – zaśmiał się.

– Mamy dużo czasu. Opowiedz o nich.

– Chciałbym zostać słynnym fotografem.

– Naprawdę? – spojrzała na niego zaskoczona.

– Yhym… Zatrudniłem się tutaj, żeby zasięgnąć kilku lekcji od operatorów.

– Ale chyba nie chcesz być takim fotografem?

– Nie chcę być operatorem ani fotosistą. Chcę być normalnym fotografem, takim który fotografuje ludzi, obiekty, zjawiska przyrody. Chcę mieć swoje studio i wystawy, pokazywać ludziom piękno, które nas otacza.

– Zrobiłeś już takie?

– Mam kilka, a nawet kilkanaście na swoim koncie. Dopiero od kilku miesięcy mam aparat, więc wielu dobrych nie zrobiłem.

– Pokażesz mi je? – patrzyła z nadzieją.

– Nikomu ich nie pokazuję.

– Proszę. – uśmiechnęła się słodko.

– No nie wiem.

– Nie skrytykuję cię.

– Nie boję się krytyki. – skłamał.

– W takim razie czego?

– Przysiągłem sobie, że nikomu nie pokażę swoich zdjęć.

– W takim razie jak chcesz zostać słynnym fotografem? Jakiś wujek załatwi tobie fuchę w tym fachu?

– Nie. – zaśmiał się. – Na początku chcę się nauczyć robić zdjęcia, kształcić się pod okiem najlepszych fotografów, którzy stwierdzą, że moje zdjęcia są najlepsze, wtedy wykonam prawdziwą sesję i wystawię je na pokaz ludziom, którzy będą je oceniać.

– Aaa… To w taki sposób chcesz dorobić się sławy.

– Mniej więcej.

– To masz co realizować.

– Tak, ale muszę najpierw zarobić na te marzenia.

– I znowu temat sprowadza się do pieniędzy, a przecież nie chcesz o nich rozmawiać. – przypomniała mu.

– Każdy temat sprowadza się do pieniędzy.

– Nieprawda. – wstała od stołu i weszła do wnętrza pomieszczenia, oglądając dokładnie scenerię.

– Doprawdy? To powiedz, jak to uniknąć.

– Trzeba dobrze manewrować dialogiem.

– Potrafisz to robić? – szedł za nią, obserwując jej każdy ruch.

– Trzeba umieć dobierać odpowiednie słowa.

– Agata też taka jest?

– Dlaczego interesujesz się moją siostrą? – odwróciła się do niego, stając z nim twarzą w twarz.

– Chciałbym ją poznać.

– Za to ona nie chciałaby poznać ciebie.

– Skąd możesz to wiedzieć? – zbliżył się do niej.

– Nie lubi takich jak ty. – szepnęła.

– Czyli jakich?

– Narcyz, który skacze z kwiatka na kwiatek.

– Ale narcyz to kwiat, więc jak można skakać po innych?

– Narcyz to też imię, mój drogi Alexie. Powinieneś mieć tak na drugie.

– Mam Juan. – uśmiechnął się łobuzersko.

– Wracając do tematu, jesteś typowym Casanovą. Miałeś tyle bab, ile w stawie żab.

– A ile jest tych żab?

– Nieskończenie wiele. Chyba zgodzisz się ze mną, że przeleciałeś połowę Barcelony przed twoją zmianą.

– Zaraz połowę. – bąknął, odwrócił się i szedł po żelaznych schodach, które prowadziły do kolejnego balkonu. Dziewczyna podążyła za nim. – Trochę ich było.

– Trochę?

– Gdybym miał liczyć, to nie wiem czy bym się doliczył.

– Wiedziałam.

– To po co pytałaś? – uśmiechnął się do niej tajemniczo.

– Bo chciałam… Aaa…

            Zahaczyła się i zaczęła lecieć ciałem do tyłu, gdzie nie było zabezpieczenia. Gdyby Alex nie zareagował, spadłaby na stół, gdzie leżały rekwizyty do filmu. Ola spojrzała przerażona w dół, a następnie na chłopaka. Jej serce biło jak oszalałe, a ciało stało się sztywne. Trzymała jego ramiona, ściskając je mocno. Postawił ją do pionu. Obydwoje patrzyli sobie głęboko w oczy. Alex odgarnął jej kosmyki włosów, dotykając skroni, policzka, szyi, zjeżdżając w dół ręki. Dziewczyna zamknęła oczy, delektując się jego dotykiem. Lekko odchyliła głowę w bok, pozwalając mu tworzyć drogę. Poczuła jak jego twarz zbliżyła się do niej. Otworzyła szeroko oczy, widząc co chce uczynić. Ich usta były blisko siebie.

– Lepiej będzie jak odwieziesz mnie do domu. – powiedziała, przerywając chwilę. Odwróciła się na pięcie i zbiegła ze schodów, kierując się do wyjścia.

– Dla ciebie będzie lepiej, ale nie dla mnie. – wziął głęboki oddech.

            Aleksandra wybiegła na świeże powietrze, łapiąc każdy oddech. Pochyliła się do przodu, przypominając sobie chwilę w ramionach chłopaka.

Co to było?

Wyprostowała się i zamknęła oczy, wyrównując oddech. Usłyszała za sobą zamykające się drzwi. Alex podszedł do samochodu, otwierając przed nią drzwi. Dotarli na miejsce w przeciągu piętnastu minut. Ola zabrała swoje rzeczy i wysiadła z auta. Chłopaka odprowadził ją pod drzwi pensjonatu.

– Zaczekasz chwilę? Przebiorę się i oddam ci sukienkę. – otworzyła drzwi, ale ten złapał ją za rękę.

– Nie musisz. Zatrzymaj ją.

– Ale po co mi ona? Na pewno jest z planu filmowego. Nie mogę jej zabrać.

– Uszyją nową.

– Nie. – pokręciła głową. – Przebiorę się i oddam ci ją.

– Dobrze, ale zrobisz to jutro. Przyjdę rano i odbiorę ją od ciebie. – uśmiechnął się.

– No dobrze. Jak chcesz. – bąknęła. Chłopak przyglądał się jej, a ona próbowała uniknąć jego wzroku. Milczenie stało się dla niej bardzo niezręczne i chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju. – Dziękuję tobie za miło spędzony dzień.

– To ja dziękuję. – zamruczał. Ola spojrzała na niego i zobaczyła błysk w oku.

– Pójdę już. Jestem bardzo zmęczona. To był dzień pełen wrażeń.

– To prawda.

– Dobranoc. – otworzyła drzwi i przestąpiła próg.

– Do zobaczenia. Jutro się zjawię.

– Okej. – chciała zamknąć, ale zawołała go. – A o której?

– Rano. – uśmiechnął się łobuzersko.

– A dokładniej? Nie chcę dzisiejszej powtórki.

– Tak między dziewiątą a dziesiątą powinienem być.

– Okej, to będę czekać.

            Alex zadowolony wsiadł do samochodu i pojechał do domu przebrać się, aby iść na kolejne spotkanie z dziewczyną, którą poznał w piątkowy wieczór. Natomiast Aleksandra udała się do pokoju. Przyjrzała się swojemu odbiciu i zdjęła szybko sukienkę. Wzięła szybko prysznic, myśląc o chłopaku. Czuła dziwne uczucie, które ogarnęło jej ciało. Nie potrafiła rozszyfrować jego zamiarów.

– Chcę ci zaufać Alex, ale nie potrafię.

            Zaczęła dzwonić jej komórka, przerywając jej rozmyślenia. Ponownie numer prywatny. Ola odebrała, ale tym razem nie odezwała się. Słyszała czyiś oddech. Po krótkiej chwili rozłączył się. Patrzyła przerażona na wyświetlacz.

            Alex przyszedł po sukienkę, ale odebrał ją z rąk Wiolety. Ola nie chciała przez jakiś czas go oglądać. Musiała uporządkować swoje myśli co do jego zachowania, lecz to nie on zaprzątał jej głowę, lecz osoba, która dzwoniła do niej każdego wieczora. Zawsze odbierała, ale nie odzywała się. Słyszała czyiś oddech, a następnie rozłączony sygnał.

            Natomiast w Barcelonie zaczęły się przygotowania do największe imprezy w mieście – La Merce. Wioleta opowiedziała swojej wnuczce jak wygląda kilkudniowa fiesta. Na ulicach można było spodziewać się kłębów dymu z parady ziejących ogniem smoków, roztańczonej publiczności w klimacie południowoamerykańskiej muzyki i tradycyjnej sardany, piramidy utworzonych z wysportowanych atletów, które stały się sportem narodowym Katalończyków. Również odbyła się parada gigantów, czyli pochód ważnych dla Katalonii ogromnych postaci imitowanych przez mieszkańców Barcelony. Największą atrakcją fiesty był spektakl Piromusical przy fontannie Mintjuic. Było to wystrzelenie kilku ton fajerwerk, przy której grała muzyka. Ostatni dzień imprezy był oficjalnym dniem wolnym od pracy. Święto uznawane było, że obchodzi się je z okazji końca lata, lecz był on poświęcony Matce Boskiej Miłosierdzia, która uratowała miasto przed plagą szarańczy.

            Aleksandra spędziła te dni wśród znajomych z pracy. Alex dzwonił kilka razy do niej, żeby spotkać się z nią, lecz ta nie odbierała telefonu. Nie była do końca przekonana co do ich znajomości, więc nie chciała z nim rozmawiać i oglądać go.

– Cześć. – chłopaka przywitał się z nią, kiedy Ola wracała z zakupów.

– Cześć. Co tu robisz? – zdziwiła się jego widokiem.

– Nie odbierasz moich telefonów. Zmartwiłem się, więc postanowiłem przyjść i sprawdzić co się z tobą dzieje.

– Jak widzisz, nic mi nie jest. – uśmiechnęła się, chcąc go ominąć, ale stanął jej na drodze.

– Coś się stało?

– A co miało się stać? – spojrzała na niego.

– Nie wiem. Zdziwiło mnie, że nie odbierasz moich telefonów. Unikasz mnie?

– Nie, po prostu mam dużo pracy. Dobrze wiesz, że jest fiesta i turyści się zjechali, żeby zobaczyć pokazy.

– Ale wieczory na pewno masz wolne, więc…

– Nie mam. – ominęła go i weszła do środka.

– Ale chciałem ci pokazać zdjęcia. – szedł za nią.

– Jak się skończy fiesta, to umówimy się, okej? – odwróciła się do niego.

– To zadzwonię.

– Nie. – przeraziła się. – Ja zadzwonię. – uśmiechnęła się, kryjąc zdenerwowanie.

– Okej. A dobrze się czujesz?

– Tak, a dlaczego pytasz? – zmarszczyła brwi.

– Jesteś bardzo blada.

– Dobrze się czuję.

– Yhym… – patrzył na nią poważnie. – To ja już pójdę. Cześć.

            Ola odprowadziła go wzrokiem i wzięła głęboki oddech. Udała się do restauracji i rozpakowała zakupy, o które prosił ją Gustavo i zabrała się do pracy. Idąc przez salę, wszystkie stoliki były zajęte przez gości pensjonatu oraz turystów, którzy zawitali w Barcelonie. Wioleta cieszyła się z dużej ilości klientów, ale musiała wspomóc swoich kucharzy i gotowała razem z nimi. Natomiast Beata dołączyła do kelnerów i podawała potrawy gościom.

            Wioletta zauważyła, że jej wnuczkę coś dręczy. Przez kilka dni obserwowała ją. Dziewczyna przychodziła do pracy każdego dnia, żartowała z kucharzami, a po pracy zawsze szła do swojego pokoju i zamykała się w nim. Wieczorami kobieta wyciągała ją na fiestę. Dziewczyna zawsze się godziła i z radością chodziła na różne imprezy i pokazy wystawiane przez Katalończyków.