Asystentka

43

            Ola całe popołudnie przesiedziała w kuchni, tworząc nowe dania do nowego menu. Dziewczyna przyjmowała każdą radę oraz krytykę od szefa i współpracowników. Była zadowolona z pracy z nimi, ponieważ kucharze byli szczerzy wobec niej.

            Kiedy szef kazał jej iść do swojego pokoju, ta upierała się zostać, aż w końcu Beata musiała zainterweniować. Niezadowolona dziewczyna opuściła pomieszczenie, żegnając się z kolegami. Poszła do swojego pokoju, przebrała się i poszła na plażę. Zdjęła buty, usiadła na końcu mola i zamoczyła nogi w wodzie, relaksując się. Oparła się na rękach, odchylając głowę do tyłu. W jej myślach pojawiły się różne sceny, gdyby wróciła do Polski. Z rozmyślań wyrwał ją SMS. Uśmiechnęła się, bo nadawcą wiadomości była Julka. Wybrała jej numer i zadzwoniła.

– Myślałam, że zadzwonisz na skype’ie.

– Odpoczywam na plaży.

– Ty to masz dobrze. – zaśmiała się Julka.

– No nie wiem. – bąknęła.

– Co się stało?

– Spotkałam mężczyznę bardzo podobnego do Patryka. I co się okazało, że ma tak samo na imię, lecz jest już żonaty.

– Serio? Bardzo podobny?

– Tak. Po rozmowie wyślę tobie jego zdjęcie.

– Nawet zdjęcie mu zrobiłaś? – zaśmiała się.

– Tak, bo byście mi nie uwierzyli.

– Ja ci wierzę.

– Dobra, dobra. A co tam u was? Jak Karol?

– A jak myślisz? – rzekła tajemniczo.

– Wydarzyło się coś między wami? – wyprostowała się.

– Yhym…

– Czy ty chcesz mi powiedzieć, że… – Ola każde słowo mówiła powoli.

– Yhym…

– Tak! – krzyknęła. – Mówiłam, że będziecie ze sobą. Tylko szkoda, że po moim wyjeździe.

            Aleksandra wypytała Julię o każdy szczegół jej związku z Karolem. Tak bardzo się cieszyła, że jej przyjaciel w końcu się zdecydował na poważny krok w życiu. Wieczorem postanowiła do niego zadzwonić, ale przyjaciółka ją uprzedziła, że nie będzie go w domu, bo zabiera ją do kina i późno wrócą. Olę zaskoczyła ta wiadomość, bo jej było trudno go wyciągnąć gdziekolwiek, a on sam zaprosił gdzieś dziewczynę. Po rozmowie z Julią, kobieta wysłała jej zdjęcie mężczyzny podobnego do jej brata.

Miałaś rację. Istny Patryk.

            Wieczorem Aleksandra wróciła do pensjonatu. W wejściu natknęła się na mężczyznę, który wychodził z żoną. Zamieniła z parą kilka zdań i potem każde udało się w swoją stronę. W restauracji nikogo nie zastała, więc poszła do kuchni. Rozglądała się po pomieszczeniu, wyobrażając sobie własną restaurację. Wyjęła z szafek potrzebne produkty i naczynia do gotowania. Przygotowała pierś z kaczki z patelni polaną sosem malinowym. Kiedy krzątała się po kuchni, do środka wszedł Alex. Dziewczyna przestraszyła się go. Próbowała go wyprosić, ale nie miała siły, ani ochoty z nim walczyć. Chłopak trzymał dystans i zadawał jej pytania związane z daniem. Na początku Ola czuła się nieswojo w jego obecności, ale z czasem zaczęła to ignorować i swobodnie poruszała się przy nim.

            Kiedy skończyła, dała mu spróbować swoją potrawę. Poprosiła go, aby wypowiedział się. W ciszy degustował, kroił kawałek po kawałku, co denerwowało ją, bo nic nie mówił. Kiedy zjadł całą zawartość talerz i wypłukał usta wodą, rzekł:

– Nie było takie złe. Jadłem lepsze dania. Myślałem, że jesteś lepszą kucharką. Wszyscy goście chwalą twoje dania… – zobaczył poważną minę dziewczyny, a on się szeroko uśmiechnął. – I mieli rację. To było zajebiste. – wskazał na pusty talerz.

– Dupek. – uderzyła go ręcznikiem w ramię, a on zaczął się głośno śmiać.

            Aleksandra posprzątała kuchnię i razem z chłopakiem wyszła do ogrodu, siadając na schodach. Dziewczyna czuła się w jego towarzystwie dobrze, co ją bardzo zdziwiło. Postanowiła dać mu szansę na znajomość.

            Dni mijały szybko. Ola pracowała w restauracji, ucząc się nowych dań oraz przekazując innym kucharzom swoje pomysły, natomiast w życiu prywatnym zbliżyła się do  Alexa. Przestała traktować go z dystansem. Wiolettę bardzo denerwowała ich relacja. Na każdym kroku ostrzegała wnuczkę, a ta obiecała jej, że nic z tego nie będzie. Zawsze spotykała się z chłopakiem po pracy. Pokazywał jej ważne miejsca w Barcelonie, które miały ogromne znaczenie dla niego. Ola była zadowolona z każdej wycieczki po mieście. Ostatnim miejscem, które zwiedzili, była Sagrada Familia. Alex zabrał dziewczynę na jedną z wież, która liczyła czterysta wysokich kamiennych stopni. Co jakiś czas robili sobie przerwę. Kiedy dotarli na samą górę, Ola była zachwycona widokami miasta. Później chłopak zabrał ją na lody, a wieczorem odwiózł do pensjonatu. Wioleta była zła na niego i zaprosiła go do swojego pokoju na rozmowę.

– Zostaw Olę w spokoju. – wskazała na niego palcem.

– Jesteśmy tylko znajomymi.

– Znajomymi? Wiem, że chcesz ją zaciągnąć do łóżka i wykorzystać.

– Ola jest inną kobietą.

– Inną?

– Tak. Inną od tych wszystkich, które spotkałem.

– Aha. – poprawiła włosy i odwróciła się od niego.

– Wiola. – podszedł do niej od tyłu i złapał ją za ramiona. – Chyba nie jesteś zazdrosna o własną wnuczkę.

– Ależ skąd. To co w rodzinie, to nie zginie.

– Spójrz na mnie. – odwrócił ją do siebie i spojrzała na niego. – Przecież jest nam ze sobą dobrze. Nie narzekałaś, a teraz…

– Od kiedy Ola pojawiła się w pensjonacie, straciłeś dla niej głowę. Nie chcę, aby była taka jak ja.

– Jak ty?

– Kolejna z kolei.

– Ola nie jest kolejną z kolei.

– Nie?

– Nie. Jest wyjątkowa. – spojrzał w okno i szedł powoli do niego. – Jej oczy opowiadają tysiące historii, a jej uśmiech powoduje, że kwiaty rozkwitają. Jest jak poezja w ruchu, rozświetla pokój – refren tej piosenki idealnie opisuje to, co o niej myślę. – odwrócił się do niej i tajemniczo uśmiechnął.

– Zostaw Olę w spokoju. Dobrze ci radzę, bo….

– Bo co? – podszedł do niej i ujął jej twarz w dłonie. – Powiesz jej, że masz ze mną romans? Proszę, zrób to, ale musisz wiedzieć, że później mnie już nie zobaczysz. To będzie nasz koniec.

– Nie opuścisz mnie.

– Tak sądzisz?

– Kto będzie opłacał twoje długi? – cofnęła się kilka kroków.

– Od dawna ich już nie mam.

– Może i nie masz, ale potrzebujesz pieniędzy na prezenty dla swoich panienek.

– Dla ciebie też.

– O dziwo Oli nic nie podarowałeś.

– Jej dam coś innego.

– Ciekawe co? – skrzyżowała ręce na piersiach.

– Swoje serce. – Wioleta roześmiała się.

– Wiedz, że serce Oli należy do kogoś innego.

– Zrobię wszystko, aby o nim zapomniała.

– Jakoś ciężko ci to idzie, mój drogi Alexie. – dotknęła jego policzka.

– Nie spieszy mi się. – chwycił jej dłoń.

– Coraz ciekawiej. Czyżby moja wnuczka cię zmieniła?

– Tobie, ani innym to się nie udało.

– Nie wierzę. Nie wytrzymasz tego celibatu.

– A kto powiedział, że mam mieć celibat? – przysunął kobietę blisko siebie i objął ją w talii. – No kto? – położył ją na łóżko i zaczął całować.

            Aleksandra obudziła się poddenerwowana. Spojrzała na zegarek. Piąta czterdzieści siedem. Leżąc w wannie, próbowała się zrelaksować, ale ciągle myślała o ukochanym. Przypomniała sobie rozmowy z przyjaciółmi o nim. Wszyscy byli zabiegani, mówili tylko o jego ślubie. Ola była wściekła, ale to przez jej decyzję, on bierze ślub z inną. Gdyby zgodziła się z nim zostać, może byłoby inaczej. Kiedy wyszła z pomieszczenia, wzięła laptop i poszła do restauracji. Sprawdziła pocztę i portale społecznościowe. Na stronach plotkarskich aż huczało o ich ślubie, który miał odbyć się następnego dnia. Amanda Wylegała już jutro zostanie żoną znanego architekta w Polsce, Patryka Rozenberga, Słynna modelka i znany architekt już niedługo staną na ślubnym kobiercu, To będzie ślub roku w branży modowej. I wiele innych nagłówków pojawiło się przed oczami dziewczyny.

– Kim jest ta kobieta? – zapytała ją babcia, która stanęła za nią.

– Ta, która jutro stanie się żoną Patryka. – wskazała na zdjęcie, a Wioleta usiadła koło niej.

– Nie patrz na nich. – zamknęła jej notebooka i spojrzała z promiennym uśmiechem. – Co dzisiaj robisz?

– Pracuję, a co mam robić?

– To masz dzisiaj wolne.

– Co?

– Tak. Jeden dzień ci się przyda. Pojedziesz ze mną do centrum. Muszę kupić sobie nową sukienkę.

– Po co?

– Jak to? To ty nic nie wiesz? – kobietę zaskoczyło pytanie wnuczki.

– Nie.

– Mario i Evita wyprawiają małe przyjęcie zaręczynowe i nas zaprosili. Ty też musisz sobie coś kupić.

– Ale ja mam dużo rzeczy.

– Bez dyskusji. Nie pójdziesz przecież w starej sukience. – uśmiechnęła się. – Idź się przebrać w coś wygodnego i ruszamy w drogę.

            Ola czekała na babcię przed budynkiem. Alex zauważył dziewczynę, kiedy kosił trawę. Chciał przerwać i podejść do niej, ale zobaczył jak Wioletta wychodzi z pensjonatu, więc zrezygnował z tego.

            Kobieta zabrała swoją wnuczkę do najdroższych sklepów z ubraniami i butami. Dziewczyna czuła się nieswojo, bo nie lubiła szastać pieniędzmi na prawo i lewo, tak jak jej babcia. Wioletta zaprosiła Olę do najdroższej restauracji w centrum miasta. Ceny przeraziły młodą kobietę. Wiedziała, że jej towarzyszka miała dużo pieniędzy i mogła pozwolić sobie na wszystko.

– Jak ci idzie z Alexem? – zapytała, przyglądając się jej z zaciekawieniem.

– To tylko kolega.

– A mnie się zdaje, że coś czuje do ciebie.

– Ale ja nic nie czuję. Nie martw się, nie będę z nim.

– Nie o to mi chodzi. Nie chcę, abyś cierpiała przez niego.

– Tak jak ty?

– Co? – spojrzała na nią z szeroko otwartymi oczami.

– Babciu, widzę jak na niego patrzysz. Mógłby być twoim wnukiem.

– Nic nas nie łączy. – rzekła zdenerwowana, popijając kawę.

– To dlaczego się denerwujesz? – zmartwiła się jej zachowaniem.

– Nie denerwuję się.

– Denerwujesz.

– Nie! – uderzyła ręką w stół, a wszyscy ludzie spojrzeli na nich.

– Babciu, co jest?

– Nie dotykaj. – zabrała dłonie ze stołu, kiedy ta chciała ją chwycić.

– Zakochałaś się w nim, a teraz cię boli, że on zabiega o moje względy, a ciebie odsunął na dalszy plan.

– Ola, to nie tak.

– A jak? – zapytała, patrząc na nią czule. – Widzisz we mnie rywalkę.

– Nie kochanie.

– Babciu, przyznaj się.

– Tak, masz rację. Zakochałam się w Alexie, ale nie widzę w tobie rywalki. Chcę cię chronić przed nim, bo wiem ile kobiet rozkochał w sobie, a potem wykorzystał. Nie chcę, abyś była na tej liście.

– Nie martw się. Nie zakocham się w nim.

– Bo kochasz Patryka.

– Babciu, nie mówmy o tym. A Alex może robić sobie nadzieję, ale nie ulegnę mu.

– Będziesz pierwszą, która to zrobi.

– Kiedyś musi poczuć porażkę. – złośliwie uśmiechnęły się do siebie.

            Późnym popołudniem kobiety wróciły do pensjonatu. Aleksandra udała się do swojego pokoju i rozpakował zwartość toreb. Spojrzała na sukienki i buty, które kupiła i zaczęła przymierzać jedną po drugiej, przyglądając się sobie. Pierwszą, którą przymierzyła, była biała w kwieciste wzory, a do tego kremowe szpilki, które pasowały do każdej z sukienek. Druga była żółta, a trzecia czerwona w białe groszki. Każda była tego samego kroju, rozproszona i zawierała biały, cienki pasek.

            Po kolacji, Ola wzięła laptop i udała się do ogrodu. Zadzwoniła do przyjaciółki, a po chwili na ekranie pojawiła się dziewczyna, a wraz z nią Paweł, Julia i Karol. Na ich widok, u Oli pojawiły się łzy w oczach. Bardzo pragnęła z nimi być, rozmawiać i śmiać się. Wszyscy przywitali ją, lecz dziewczyna nie mogła wydusić z siebie słowa.

– Tylko nie płacz. – rzekł Karol.

– Tak się cieszę, że was wszystkich widzę na jednym ekranie. – zaśmiała się.

– My też się cieszymy, że cię widzimy. – powiedział Paweł.

– Miałaś nie płakać. – Dagmara pogroziła jej palcem, a po policzkach Oli popłynęły łzy. Julia nie mogła tego znieść i odeszła od nich.

– Tęsknię za wami.

– Powiedzcie jej, że my też tęsknimy. – krzyknęła dziewczyna, która poszła do kuchni, doprowadzić się do stanu.

– Słyszałaś? – odpowiedziała druga dziewczyna.

– Słyszałam. – zapadła cisza. Ola wpatrywała się w swoich przyjaciół, a oni w nią. – Jesteście gotowi na jutro?

– Tak. – odpowiedziała stanowczo Julia, kiedy reszta wahała się co powiedzieć. – Jesteśmy gotowi na to przedstawienie. Nie wiem jak zniosę widok tej…

– Julia. – Karol powstrzymał ją. – A ty jak się czujesz?

– A jak mam się czuć? Minęły dopiero dwa tygodnie, a jeszcze te nagłówki na tych stronach… I te zdjęcia… – czuła ucisk w klatce piersiowej.

– Ola, spokojnie. – Daga próbowała ją jakoś uspokoić.

– Nie myśl o tym, a zwłaszcza jutro. – rzekł Paweł. – Znajdź jakieś zajęcie, które cię pochłonie.

– Jutro idę na przyjęcie zaręczynowe do pary, która tu pracuje. Też będę się bawić. – uśmiechnęła się lekko.

– A jak Alex? Gdzie tym razem cię zabrał? – przyjaciółka zmieniła temat.

– Wczoraj zabrał mnie do kina, a ostatnio byliśmy w Sagradzie Familia.

– Wow. Byłaś na górze? – zapytał Julka.

– Tak. Widok Barcelony jest piękny.

– Też chciałabym tam być.

– To przyjedźcie. Wszyscy. Załatwię wam bilety.

– Sami wszystko załatwimy i przylecimy. – Karol uśmiechnął się do niej.

– Kiedy?

– Już niedługo się zobaczymy. – brat zapewnił ją.

– Nie mogę się doczekać dnia, kiedy was zobaczę.

– Drogie panie, mogłybyście przenieść się do pokoju obok. Chcielibyśmy z Karolem obejrzeć meczyk.

– A wy już tacy przyjaciele? – Ola spojrzała na niech zaskoczona.

– Gdybyś tu była, wiedziałabyś wszystko. – Karol uśmiechnął się łobuzersko.

– A ty nie bądź taki mądry.

– Oj tam, oj tam. – wysłał jej całusa.

            Dziewczyna zrobiła naburmuszoną minę, a następnie śmiała się razem z nimi. Dagmara wzięła laptop i wraz z Julią przeniosły się do swojego pokoju, zostawiając chłopaków samych w salonie. Ola kazała przyjaciółce odczytać maila i prosiła je, aby pomogły jej wybrać sukienkę na przyjęcie zaręczynowe. Kobiety długo przeglądały zdjęcia i debatowały, która lepsza.

            Julia wypytała ją jeszcze o Alexa. Chciała się z nimi podzielić informacją, o której dowiedziała się tego dnia, ale wolała pozostawić ją dla siebie. Wiedziała, że dziewczyny skrytykowałyby go i jej babcię, a nie miała siły kłócić się z nimi i bronić pary. Pożegnały się, życząc sobie miłych zabaw i Dagmara rozłączyła się. Ola po kąpieli, poszła do restauracji po butelkę wina i dla relaksu obejrzała film.

Dziewczyna od rana myślała o Patryku. Nie mogła skupić się na pracy. Wszystkie swoje dania przypalała lub mocno doprawiała. Wioletta zauważyła, że jej wnuczka nie jest w stanie tego dnia pracować, więc dała jej kolejny wolny dzień. Alex zauważył, że przechodziła przez hol i weszłą do pomieszczenia pod schodami. Udał się za nią, rozglądając się za siebie, czy nikt go nie obserwuje. Uchylił powoli drzwi. Ola najpierw zdjęła bluzkę, a następnie spodnie. Podeszła do szafy i kiedy otworzyła ją, poczuła na plecach czyiś oddech. Stała nieruchomo, do czasu, kiedy poczuła dotyk. Odwróciła się szybko, patrząc lodowato w oczy chłopaka, za to ten uśmiechał się tajemniczo. Zamknął drzwi od szafy, przytwierdzając ją do nich. Wzięła głęboki oddech, kiedy poczuła zimno na plecach. Powoli zbliżał się do jej ust.

– To nie jest dobry pomysł. – rzekła poważnie.

– Dlaczego? – spojrzał na nią zaskoczony.

– Kocham kogoś innego. – chciała go ominąć, ale on chwycił ją za ramiona.

– Możemy pójść do łóżka od razu bez rozmów i dyskusji, bez strachu i wyrzutów sumienia.

– Zamknij się! Nigdy nie pójdę z tobą do łóżka. Wybij to sobie z głowy. Moja dusza i ciało należą do kogoś innego. – wyswobodziła się z jego i szła do łazienki.

– Podobno ten koleś dzisiaj bierze ślub. – zatrzymała się w połowie drogi. Zamknęła mocno powieki, powstrzymując łzy. Odwróciła się do niego, podchodząc z groźnym spojrzeniem. Alex wyprostował się i włożył ręce do kieszeni. Ola stanęła tak blisko niego, że poczuła jego zapach. On uśmiechnął się zadowolony, a ona wymierzyła mu mocne uderzenie w policzek.

– Zajmij się swoimi sprawami i przestań mnie uwodzić, bo nic z tego. – spojrzał na nią zaskoczony. – A teraz wynoś się z mojego pokoju!

            Aleksandra weszła do gorącej wody, zanurzając się pod samą szyję. Zamknęła oczy i pojawił się uśmiechnięty Patryk. Wszystkie chwile, które z nim spędziła, ponownie do niej wróciły. Zakład, podróż, zepsuty samochód, dom, Amanda. Widziała ją w sukni ślubnej, uśmiechniętą od ucha do ucha.

– Widzisz Olu, Patryk nigdy nie będzie twój. On potrzebuje takiej kobiety jak ja, a nie takiej szarej myszki, nic nie znaczącej w tym świecie, jak ty. Musisz zniknąć z jego życia raz na zawsze.

            Przyłożyła ręce do jej szyi i zaczęła ją dusić. Ola miotała się, próbując się uwolnić.

Otworzyła oczy, szybko prostując się i kaszląc, a zarazem wylewając zimną wodę z wanny. Zasnęła i zsunęła się pod wodę.

– Co to było? – dotknęła szyi. – Dopięłaś swego, Amando.

            Osuszyła ciało, ubrała się i poszła do ogrodu. Zobaczyła Alexa, chciała do niego podejść, ale ten widząc to, odszedł jak najdalej od niej. Ola poczuła się źle i do jej oczu napłynęły łzy. Usiadła na ławce i przeglądała zdjęcia razem z Patrykiem.

– Ślub się już zaczął. – zobaczyła godzinę i spojrzała w niebo. – Bądź szczęśliwy… – szepnęła i otarła łzy. – To już koniec. Czas odłożyć przeszłość i żyć przyszłością.

            Spojrzała na idącego w jej kierunku młodego ogrodnika. Miał poważną minę, co zaskoczyło dziewczynę. Usiadł obok niej, skrzyżował ręce na piersi i patrzył przed siebie.

– Zawsze mówisz sama do siebie?

– Zawsze nie odpuszczasz? – obydwoje spojrzeli na siebie.

– Nigdy nie odpuszczam.

– Lubię rozmawiać z inteligentnymi osobami. – odpowiedzieli na swoje pytania.

– I inteligentną osobą jesteś ty? – zapytał z sarkazmem.

– A ty uważasz, że jest inaczej?

– Nie. Ja też rozmawiam sam ze sobą, ale wolę debatować z kimś. – wrócił do punktu, na który patrzył.

– O czym chcesz ze mną debatować? – zapytała, zmieniając pozycję siedzenia.

– Pójdziesz ze mną na przyjęcie?

– Myślałam, że pójdziesz z moją babcią. – uśmiechnęła się złośliwie.

– Dlaczego miałbym iść z nią?

– Przecież łączy was gorący romans.

– Stare dzieje.

– Stare? – spojrzała na niego zaciekawiona. – Widziałam jak ostatnio wychodziłeś z jej pokoju.

– Rozmawialiśmy. – spojrzał na nią. – O tobie.

– O mnie?

– Nie chce, abym się koło ciebie kręcił.

– I ma rację.

– Doprawdy?

– Tak. – usiadł tak jak ona, przodem do niej i wpatrywał się w głąb jej oczu.

– Nie chcesz tego. – szepnął, chwytając jej dłoń. – Nie tym razem. – próbowała ją wyrwać, ale on trzymał mocne. – Możesz mi wymierzyć kolejny policzek, ale ja się nie poddam.

– Będziesz musiał to zrobić.

– Zrobię wszystko, abyś oddała mi swą duszę i ciało.

– Nie ulegnę tobie.

– Ulegniesz. – zbliżył się do niej. Ich twarze były bardzo blisko siebie. Alex zbliżał się do jej ust…

– Ola! – odsunęła się od niego i zobaczyła stojącą na tarasie babcię.

– Wiedziała, kiedy ma przerwać. – chłopak puścił dłoń dziewczyny i wyprostował się.

– Moja babcia ma dobre wyczucie czasu. – uśmiechnęła się szeroko. – Tak, babciu. Co się stało? – podeszła do niej.

– Za dwie godziny wychodzimy. Co on chciał? – wskazała na chłopaka.

– Abym poszła z nim na przyjęcie.

– A ty?

– No co ty, babciu? – zaśmiała się. – Przecież wiesz.

– Wiem, ale i tak się obawiam, że możesz mu ulec. Nie znasz go.

– Nie martw się, nie ulegnę. – uśmiechnęła się. – Nie odbiję ci kochanka. – szepnęła, omijając ją.

– Ola! – klepnęła ją w pośladek.

– Ała. No co? – zaśmiała się.

– Idź się szykować. – machnęła ręką.

            Kiedy była gotowa, przejrzała się jeszcze w lustrze. Włosy upięła w kok, zrobiła delikatny makijaż, założyła sukienka w kwiaty, która leżała na niej idealnie oraz kremowe szpilki. Była zadowolona ze swojego wyglądu. Wzięła kopertówkę i wyszła na hol, gdzie czekała na nią Wioletta i Beata.

            Aleksandra rozglądała się po sali, ale nigdzie nie widziała Alexa. Zaskoczyła ją jego nieobecność. Po jakimś czasie, wszyscy szeptali między sobą. Ola, Wioleta i Beata zaczęły się rozglądać, żeby zobaczyć co takiego wywołało zamieszanie wśród gości. W lokalu pojawiła się ostatnia zaproszona osoba z towarzyszką. Alex spojrzał na dziewczynę dumnie, a ona go wyśmiała. Natomiast jej babcia była zaskoczona widokiem młodej partnerki jej kochanka.

– Robi to na pokaz. Chce wzbudzić w nas zazdrość. – powiedziała, widząc zachowanie babci.

– Nie w nas, tylko w tobie. – Wioleta spojrzała na nią – Ale podziałało to na kogoś innego.

– Babciu, daj sobie z nim spokój. Ostrzegasz mnie przed nim, chronisz, a to ja powinnam to robić. Teraz widzimy jaki jest naprawdę.

– Co masz na myśli?

– Zerwij z nim raz na zawsze i poszukaj kogoś innego. Widzisz tego mężczyznę, który rozmawia z Gustavo? – wskazała na niego.

– Tak.

– Odkąd tu przyszłyśmy, przygląda się tobie. – uśmiechnęła się tajemniczo.

– To jest jego kuzyn. Wdowiec. – poinformowała je Beata.

– Widzisz babciu. Powinnaś spróbować.

– Nie. – odwróciła się do niego plecami, kiedy mężczyzna uśmiechnął się do niej i podniósł kieliszek na znak toastu.

– Wiola, Ola ma rację. Widać, że mu się podobasz. Powinnaś go poznać.

– Ty też? – spojrzała na nią zaskoczona.

– Ja też. Zasługujesz na szczęście, a Alex nie da ci go. To była tylko przygoda. – młoda dziewczyna zaśmiała się, słysząc ostatnie słowa. Kobiety spojrzały na nią.

– No co? To chyba jakaś długa była ta przygoda.

– Trzy lata. – rzekła bezgłośnie Beata.

– Co?! – Ola otworzyła szeroko oczy. – Tak długo?

– Nie musiałaś jej mówić. – szepnęła do niej.

– Dziewczyna powinna wiedzieć.

– Chwila, chwila. Ja tu jestem. – stanęła między nimi. – O czym powinnam wiedzieć?

– Powiesz jej? – Beata spojrzała na przyjaciółkę, ale ta nie odezwała się.

– Co takiego?

– To nie ja zatrudniłam Alexa. Pracował już, kiedy dołączyłam do współpracy z Wioletą.

– To dlaczego mi tak powiedziałaś?

– Ja jej tak kazałam.

– Dlaczego? – wnuczka spojrzała podejrzliwie na nią.

– Kiedy tu przyjechałam, kupiłam pensjonat w opłakanym stanie, więc postanowiłam go wyremontować. Szukałam pracowników, którzy by mi pomogli. Wśród nich był Alex. Miał wtedy siedemnaście lat. – spojrzała na niego. – Bałam się, bo nie był pełnoletni i mogłoby mu się coś stać, a ja poszłabym do więzienia.

– Rozumiem, ale co to ma wspólnego z tobą?

– Pamiętasz tego mężczyznę z którym związałam się po śmierci twojego dziadka?

– Tak.

– Okazał się oszustem.

– Oszukiwał cię przez tyle lat?

– Tak.

– Tak to jest, jak się poznaje kogoś przez Internet. A co z Alexem?

– Po całym remoncie, chłopak prosił mnie o jakąkolwiek pracę. Wiedziałam, że się uczy za ogrodnika, to zaproponowałam mu, aby zajął się roślinami. Po rozstaniu z Robertem, bardzo cierpiałam. Alex przebywał wtedy codziennie w pensjonacie. Zbliżyliśmy się do siebie, a potem pojawiła się Beata.

– Ciebie też uwiódł? – spojrzała na nią, a ona unikała jej wzroku. – Nie wierzę.

– Ale ja zakończyłam to szybko, nie to co twoja babcia.

– A teraz chce uwieść ciebie. – Wioleta pogłaskała wnuczkę po ramieniu.

– Wiem, że chce. A mieliście tylko romans czy jednak coś było związane z tym?

– Powiedz jej. – ponaglała ją przyjaciółka.

– Babciu, co jeszcze muszę o nim wiedzieć?

– Wpadł w złe towarzystwo i zadłużył się u nich. Spłaciłam jego długi.

– Nieźle. Uwiódł i wykorzystał. Zakończ to. I to jak najszybciej.

– Cały czas jej to powtarzam i mnie nie słucha.

– Dobrze. Jak przyjdzie do mnie, zakończę ten związek.

– Alleluja! – Beata wzniosła ręce do góry.

            Kobiety komentowały chłopaka i jego partnerkę. Dziewczyna była piękną brunetką, ubraną w czerwoną sukienkę. Każdy z gości obserwował tańczącą parę. Zamiast narzeczonych, to oni byli główną atrakcją tej nocy. Ola nie mogła powstrzymać śmiechu.

            Dziewczyna po tańcu z kolegą z pracy, poszła na drinka do baru. Sergio zapytał ją jak jest w Polsce. Ola opisała mu pokrótce okolice, które zamieszkiwała przed wyjazdem.

– Chciałbym kiedyś pojechać do Polski.

– Weź wolne i jedź. Babcia na pewno pozwoli ci jechać do jej ojczyzny. – uśmiechnęła się do niego.

– Ale tak sam? – spojrzał gdzieś za nią, a Ola odwróciła się, żeby zobaczyć na kogo patrzy jej rozmówca.

– Nie, zaproś Miriam.

– Dlaczego ją? Może ty pojedziesz ze mną? – odwzajemnił jej uśmiech.

– Widziałam w pracy jak na nią patrzysz. Czujesz coś do niej? – szturchnęła go.

– Nie, to tylko koleżanka z pracy.

– Tak, tak. Znam już tę historię.

– Jaką?

– Pewna dziewczyna od zawsze kochała swojego przyjaciela. Ukrywała to, choć dawała mu znaki, ale on był tak ślepy, że tego nie widział. Kiedy wiązała się z innymi, on interweniował i odsyłał każdego. Dziewczyna była na niego wściekła, bo on wiązał się z każdą kobietą, którą poznał. A dziewczyna kochała go całym sercem, a on powtarzał, że jest dla niego jak siostra i tak ją traktował. Kiedy coś mu nie szło, biegł do niej, wypłakać się. Czuła wtedy, że jest kimś więcej dla niego, ale myliła się. Tak było przez kilka lat, aż w końcu dziewczyna nie wytrzymała i ujawniła swoje uczucia… – zapadło milczenie. – Przyznała się do nich swoim przyjaciołom, a wśród nich była jego dziewczyna, która go nie kochała.

– To po co z nim była? – zmarszczył brwi.

– Nie wiem. Może dla przyjemności, może dla zabicia czasu, żeby poczuć że ktoś ją pragnie i jest w stanie zrobić dla niej wszystko. – spojrzała na niego, uśmiechając się.

– I co było dalej?

– Dziewczyna tego chłopaka rozstała się z nim i związała się z jego przyjacielem. Na początku było dziwnie, ale przeprowadzili poważną rozmowę i od tamtego czasu są przyjaciółmi.

– A co z tą dziewczyną co się w nim kochała?

– Była dziewczyna postanowiła ich wyswatać. Podczas tego odkryła, że i chłopak coś czuje do dziewczyny, ale na początku nie chciał się do tego przyznać. Dawny przyjaciel jego byłej, postanowił pomóc w swatce tej pary. Trochę ucierpiał, ale chłopak przyznał się do uczuć. Ale kiedy jego była wyjeżdżała, oni ze sobą nie rozmawiali i jej nadzieja umierała, że kiedyś będą ze sobą, ale po wielu rozmowach z nimi, obydwoje spotkali się i w końcu wyjawili swoje uczucia do siebie. – Ola wzięła głęboki oddech, wzięła łyk napoju i uśmiechnęła się szeroko.

– To ty byłaś tą dziewczyną, która ich swatała. – odwzajemnił jej uśmiech.

– To byłam ja. – rzekła dumnie.

– Dlaczego wyjechałaś? Przecież była z kimś. On coś ci zrobił?

– Nie. Nic mi nie zrobił. Jeszcze przede mną, miał narzeczoną, z którą był związany dwa lata. Miesiąc po ich rozstaniu, oznajmiła mu i mnie, że spodziewa się jego dziecka. – przerwała, patrząc gdzieś przed siebie. – Dzisiaj wzięli ślub.

– Tak mi przykro. – położył rękę na jej plecach.

– To była moja decyzja. Gdybym zgodziła się z nim zostać… Ona i tak by zniszczyła nasz związek.

– Podjęłaś słuszną decyzję.

– Straciłam go. – w jej oczach pojawiły się łzy.

– Tylko nie płacz.

– Chyba jesteś pierwszą osobą, przed którą się otworzyłam.

– Dziękuję.

– Za co?

– Za to, że mi zaufałaś. – zaśmiała się.

– Nie ukrywaj uczuć przed Miriam. – spojrzał na nią. – Bo jak nie, to cię wyswatam. – zaśmiali się.

– Zaproszę ją gdzieś.

– Jeśli się postarasz i nie będziesz nachalny, to może coś z tego będzie.

– A co mam zrobić? Kwiatów jej przecież nie dam.

– Kwiaty może nie, ale kwiatek już tak, a najlepiej czerwoną różę.

– A w jakie miejsce mam ją zabrać?

– Hmm… My Polki to lubimy kawiarenki, ale z tego co zauważyłam tutaj, to Hiszpanki wolą iść na tańce i dobrze się pobawić.

– Tańce? Ja za bardzo…

– Przecież jesteś dobrym tancerzem. I nie mów, że nie, bo dobrze mi się z tobą tańczyło. – zaśmiali się.

– To zabiorę ją na tańce i kupię czerwoną różę.

– I zobaczymy co z tego wyjdzie.

– Tak. – dopili swoje drinki. – Jeśli jestem dobrym tancerzem, to zatańcz ze mną ponownie.