Partnerka II

Wszystkiego dobrego na ten Nowy Rok 2018, spełnienia najskrytszych marzeń, dużo zdrowia oraz miłość 😗😗😗
2

– Lubię pracować z kimś profesjonalnym.

– Myślisz, że ja taka jestem? – zaśmiała się.

– Tak. Wiesz co do czego.

– Miło słyszeć takie słowa. – poklepała go po ramieniu.

– Więc?

– Przykro mi, ale nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.

– Nigdy ze mną nie byłaś. – zaśmiali się.

– Niestety nie wrócę do pracy na komisariacie. Będziesz musiał zaakceptować nową partnerkę.

– Och…

– Może coś się między wami narodzi.
– szturchnęła go.

– Nie jestem jeszcze gotowy na związek.

Róża wysłuchała go, kiedy opowiadał o swojej ukochanej. Wypytała go jeszcze o pobyt nad morzem. Mężczyzna poinformował ją, że zostanie jeszcze kilka dni i wróci do domu. Kobieta zaproponowała mu spotkanie przed jego wyjazdem. Kiedy odprowadzała go do wyjścia, ustalili dzień i godzinę, a następnie pożegnali się. Radzym przytulił ją mocno do siebie.

– Dziękuję ci, że mnie wysłuchałaś.

– Od czego ma się przyjaciół.

– A od kiedy jesteśmy przyjaciółmi? – spojrzał na nią z przymrużonymi oczami.

– Od zawsze. – zaśmiała się i ponownie go przytuliła.

Słońce świeciło na bezchmurnym niebie. Było tak gorąco, że na czole Radzyma pojawiły się krople potu. Jechał do pracy, myśląc o nowej partnerce, która została mu przydzielona. Nie był z tego zadowolony. Próbował przekonać Różę, ale ta nie zmieniła zdania. Kiedy wszedł do środka, wszyscy przywitali go z radością. Od razu zameldował się u komisarza.

– Cieszę się, że w końcu wróciłeś. Odpocząłeś?

– Tak. Gdzie moja partnerka?

– Jeszcze nie przyjechała.

– Spóźnia się w pierwszy dzień pracy?

– Wiesz jak to jest z kobietami.

– To jest jej praca. Nie powinna się spóźniać.

– Daj już spokój. Jak ją zobaczysz, to wybaczysz.

– Myślisz, że jej uroda tak na mnie podziała?

– Nie tylko to. Charakter też.

– Jasne.

Mężczyzna zignorował śmiech komisarza i opuścił jego gabinet. Kiedy szedł do swojego biurka, zamarł w półkroku. Zobaczył jak dziewczyna kręci się na jego krześle. Zauważając go, zatrzymała się i spojrzała na niego z szerokim uśmiechem.

– Gdybyś widział teraz swoją minę.

– Co ty tutaj robisz?

– A jak myślisz? Jestem twoją partnerką.

– Ale…

– Mam jeden warunek.

– Jaki? – zmarszczył brwi.

– Jeśli chcesz, abym została twoją partnerką, musisz zwolnić moje miejsce i przenieść się o tam. – wskazała na przeciwne biurko.

– Chyba zwariowałaś.

– Wracam do domu. – Róża rzekła lodowatym tonem, opuszczając miejsce.

– Dobra, przeniosę się.

– Wystarczy jedno słowo, a ty robisz się miękki. – zaśmiała się.

– Tyle razy próbowałem cię przekonać do powrotu, a kiedy to zrobiłaś, nie pozwolę, żebyś teraz wyjechała. Zrobię wszystko, abyś tu została.

– Wszystko?

– Prawie. – kobieta nie mogła powstrzymać śmiechu. Od tak dawna nie czuła się dobrze, jak w towarzystwie Radzyma. On również czuł to samo.

– Jak Paulina z tobą wytrzymywała przez tyle lat?

– Jakoś dawała radę.

– Czekają mnie ciężkie lata z tobą.

– Myślisz, że tyle ze mną wytrwasz?

– Nie zostawię cię, a poza tym wisisz mi uratowanie życia.

– Fakt. To będą bardzo ciężkie lata.

– Siedem lat chudych.

– Już tak nie przesadzaj. Będziesz miała ze mną lepiej, jak z kimkolwiek innym.

– Nie wątpię w to.

– Dobrze, moi drodzy. – podszedł do nich komisarz. – Już przyzwyczailiście się do siebie, to do pracy. Macie pierwszą akcje. Znaleziono młodą dziewczynę w parku. Staszek już tam jest. Jedźcie tam jak najszybciej.

– Tak jest. – Róża zasalutowała.

– Jak za starych, dobrych czasów.

– Tylko za tamtych czasów nie byłeś komisarzem.

– Ani twoim partnerem.

– Przyznaj się, chciałeś nim być.

– Jak każdy z nas, tylko Marek miał szczęście.

– Tak. – wyprostowała się i spojrzała z poważna miną na Konera. – Jedziemy?

– Panie przodem.

– Doft! – krzyknął komisarz. – Odznaka. – rzucił przedmiot w jej kierunku, a kiedy złapała, podziękowała mu skinieniem głowy.

Róża wsiadła do radiowozu i zaczęła narzekać na upał panujący na dworze. Miała na sobie czarną ramoneskę oraz podkoszulkę. Kiedy zdjęła kurtkę, Radzym zlustrował ją i odpalił silnik, lecz nie ruszył.

– No jedź. – wskazała na drogę.

– Lubisz prowokować. – spojrzał na jej głęboki dekolt.

– Musisz się do tego przyzwyczaić. – uśmiechnęła się zadziornie.

– To będzie trudne. – wziął głęboki oddech i ruszyli w drogę.

Kiedy dotarli na miejsce, większość ludzi zwróciła uwagę na idącą kobietę. Policjant odczekał chwilę i ruszył za nią. Widział reakcję mężczyzn na widok jego partnerki. W środku poczuł dumę, że może pracować z kimś takim jak ona. Ukrył swój uśmiech i dotarł na miejsce zbrodni.

– Witam panów.

– Och… Dzień dobry. – lekarz pokiwał głową.

– Róża? Co ty tutaj robisz? – Łukasz otworzył szeroko oczy.

– Pracuję.

– Ale…

– Co z nią? – zapytała, ignorując prokuratora.

– Została zgwałcona, a ślady na szyi świadczą o uduszeniu. Zgon mógł nastąpić między trzecią a piątą w nocy. Miała może piętnaście, szesnaście lat.

– Wiadomo kto to?

– Nie. Nie miała żadnych dokumentów.

– Dopiero po sekcji wyjdzie co robiła, kiedy tego go dokonano. – wskazał na dziewczynę.

– Jak na razie jesteśmy w kropce. – rzekł Radzym.

Róża rozejrzała się dookoła, w poszukiwaniu czegoś, co naprowadziłoby ją na trop gwałciciela. Ruszyła wzdłuż dróżki, rozglądając się. Łukasz stanął obok Konera i obydwóch przyglądali się kobiecie.

– Ty ją namówiłeś do powrotu?

– Nie wiem o co ci chodzi.

– Róża nie zastąpi Pauliny. – spojrzał mu w oczy.

– A czy ja chcę, żeby ją zastąpiła?

– Nie wiem co ci chodzi po głowie, ale Róża nie jest tą, która do ciebie pasuje.

– Och… Za to ty wiesz kto do mnie pasuje. Nie ośmieszaj się.

– Nawet nie próbuj jej dotykać. – chwycił go za koszulkę.

– Możecie przestać?! – krzyknęła do nich, widząc co się dzieje. – Znalazłam coś!

Radzym odtrącił ręce prokuratora i podszedł do swojej partnerki, patrząc na przedmioty, które znalazła. Założył rękawiczki i podniósł jedną z butelek.

– Są świeże.

– Myślisz o tym samym co ja? – spojrzał na nią.

– Było ich co najmniej trzech. – wzięła głęboki oddech. – Była taka młoda. Całe życie przed nią. – patrzyła jak zabierają ciało dziewczyny.

– Niestety miała pecha tej nocy.

– O czym rozmawiałeś z Łukaszem?

– O niczym.

– To nic musiało być bardzo poważne. O mało nie doszło do bójki.

– Nie przejmuj się tym. Takie widoki będą dla ciebie codziennością.

– Żebym tylko nie musiała wkraczać do akcji.

Zebrali butelki i oddali do ekspertyzy, a następnie wrócili na komisariat, szukając jakichkolwiek informacji o dziewczynie z parku. Po trzech godzinach bezskutecznych poszukiwać, śledczy zgłodnieli i udali się na obiad, a następnie do prosektorium.