Partnerka

5

 

Po przesłuchaniu, Staszek poprosił Radzyma na słowo. Mężczyzna był zaskoczony jego zachowaniem. Nie przepadali za sobą, więc policjant domyślił się, że to on ściągnął tutaj Różę, żeby nie zawracał głowy Łukaszowi.

– Rozmawiałeś z Różą? – zapytał, kiedy znaleźli się w cichym miejscu.

– Wczoraj tutaj była.

– Na pewno pytała się o waszych wrogów. Zastanów się dobrze, kto mógł to zrobić. Weź też pod uwagę, że ktoś mógł zlecić zabójstwo Pauliny.

– Nie mam pojęcia. Nikt mi nie przychodzi do głowy.

– Róża ściągnęła wszystkie akta śledztw, które prowadziłeś z Pauliną.

– Przecież jest ich tyle…

– Wiem ile tego jest. To może długo potrwać, bo Róża nie chce niczyjej pomocy, więc proszę cię, nie ponaglaj jej. Musisz być cierpliwy.

– Jak mam być cierpliwy, kiedy zabójca mojej ukochanej jest na wolności?

– Daj jej czas.

Usłyszeli krzyki i śmiech dobiegające z biura. Radzym od razu poszedł zobaczyć co się dzieje. To co zobaczył, było dla niego kolejnym zaskoczeniem. Róża była w objęciach Damiana Franka, który był detektywem i od czasu do czasu prowadził sprawy, które były powiązane z policją. Kobieta śmiała się na cały głos, kiedy ten obracał ją wokół własnej osi. Pierwszy raz zobaczył ją rozweseloną. Dołeczki, które pojawiły się w policzkach, dodały jej uroku. Radzym uśmiechnął się na jej widok, przypominając sobie Paulinę, lecz szybko oprzytomniał, kiedy obok pojawił się Staszek.

– Jak za starych, dobrych czasów. – komisarz wyszedł ze swojego gabinetu.

– Wróciłaś? – Damian postawił ją i objął ramieniem.

– Nie. Staszek mnie wezwał, żebym rozwiązała sprawę Pauliny.

– I jak ci idzie?

– Jak flaki z olejem.

– Co tu robisz? – Staszek podszedł do nich, witając się z Frankiem.

– Nie było cię w kancelarii, a twoja sekretarka powiedziała mi, że tu cię znajdę. Musimy porozmawiać. – rzekła poważnym tonem, spoglądając na Radzyma.

– Dobrze. Chodźmy do sali przesłuchań.

Kobieta skinęła głową i razem z prokuratorem udali się do pomieszczenia. Róża wyłączyła mikrofon, bo wiedziała, że Koner będzie stał po drugiej stronie. Usiadła naprzeciwko Łukasza i przyglądała się mu w milczeniu.

– Znalazłaś coś?

– Tak. Sprawa sprzed czterech lat. Adam Kortina. Był snajperem, ale również pracował dla mafii narkotykowej. Paulina i Radzym zajmowali się tą sprawą. Chcieli złapać szefa, ale on wiedział o ich każdym ruchu przez Adama i zawsze był o krok przed nimi. Ścigali go przez pół roku. Złapali, ale...

– Ale co?

– Podczas strzelaniny, Radzym zabił Adama. Ktoś może mścić się.

– Skąd możesz wiedzieć, że to o niego chodzi?

– Siedziałam nad aktami całą noc. I tylko ta sprawa jest podejrzana, bo wynika z tego, że Kortina nie miał nikogo bliskiego.

– Bo może nie miał.

– Miał. – wstała i zaczęła chodzić wokół stolika. – Miał narzeczoną, ale nie wiadomo co się z nią stało.

– Skąd to wiesz?

– Podzwoniłam to tu, to tam. Nie ważne. Tylko nie wiem kim ona była. Lub jest.

– Myślisz, że...

– Miała cztery lata, żeby nauczyć się strzelać ze snajperki. Łukasz. – nachyliła się i spojrzała mu w oczy. – Musimy ją znaleźć.

– Ale nic o niej nie wiemy, więc jak chcesz to zrobić?

– Nie wiem. – zapadło między nimi milczenie. Obydwoje pogrążyli się w myślach. – Załatw mi widzenie z Walickim.

– Po co?

– To on zwabił Paulinę i Radzyma na dach. Musi coś wiedzieć.

– Pojadę z tobą.

– Nie. Sama chcę z nim porozmawiać.

– Róża. – wstał i podszedł do niej. – Zleciłem tobie to zadanie. – ujął jej twarz. – Daj sobie pomóc.

– Sama rozwiążę tę sprawę. – wzięła jego dłonie. – Nigdy więcej mnie nie dotykaj. – cofnęła się kilka kroków. – Załatw mi widzenie. Najlepiej jeszcze dziś.

Wyszła z sali i udała się do biura, żeby pożegnać się z policjantami. Zauważyła siedzącą naprzeciwko Radzyma kobietę. Obydwie zlustrowały się wzajemnie. Komisarz rozmawiał z Konerem o kolejnej sprawie, natomiast Frank tłumaczył coś Beacie, przeglądając zdjęcia.

– Róża. – komisarz podszedł do niej. – Wszystko w porządku? – objął ją ramieniem.

– Tak. Przeszłam się pożegnać.

– Dostałaś zaproszenie na siedemdziesięciolecie istnienia komisariatu?

– Nie.

– To chodź do mojego gabinetu, dam tobie.

– Nie chcę, nie mam czasu na przyjęcia.

– To musisz znaleźć. Byłaś tu jedną z najlepszych policjantek. Twoje odejście spowodowało tu wielką rewolucję. Tylko ja tu zostałem z naszej paczki.

– Podobno zostałeś zmuszony do tego.

– To prawda. – szepnął. – Chodź. – udała się za nim. – Proszę. –  podał jej kopertę. – Możesz przyjść z partnerem.

– Jeśli ty nim zostaniesz. – zaśmiała się.

– Gdybym nie miał żony, to bez problemu.

– Ożeniłeś się z Martą?

– Tak wyszło. – parsknął. – Mamy dwójkę dzieci. – wyciągnął zdjęcia z portfela. – To Robert, a to Zuzia.

– Zuzia jest na ciebie podobna.

– Córeczka tatusia. – zaśmiali się. – A ty? Od tamtego czasu nie związałaś się z nikim?

– Nie.

– Szefie, mogę na chwilę? – do środka weszła policjantka.

– To ja już pójdę.

– Zaczekaj. Poznaj partnerkę Radzyma, Beata Kroft. Beato, to Róża Doft.

– Ta Róża Doft? – podała jej dłoń, patrząc na nią zachwycona.

– Zależy co ma pani na myśli. – zaśmiała się.

– To pani rozwiązała sprawę wielkiego koncernu w cztery dni.

– To było dawno i nieprawda, że w cztery dni. Już prędzej prowadziłam tę sprawę.

– Teraz na pewno prowadzi pani śledztwo w sprawie Pauliny.

– Tak.

– Wiadomo już coś? – zapytała zaciekawiona, zbliżając się do niej.

– Nie. – rzekła ostrym tonem. Nie podobała jej się postawa Beaty. Kobieta próbowała być miła, ale jej ciekawość zraziła Różę. – Pójdę już. Muszę załatwić jeszcze kilka spraw.

– Dobrze. Zastanów się nad przyjęciem.

– Okej.

Ominęła Beatę i wyszła z gabinetu. Przed opuszczeniem biura, Radzym zatrzymał ją, lecz kobieta szybko wyjaśniła mu, że jeszcze nie ma żadnych dowodów i ma dać jej czas na rozwiązanie. Mężczyzna wziął głęboki oddech i wrócił do pracy. Razem z Beatą pojechał na kolejną akcję. Dostali wezwanie, że kobieta w ciąży popełniła samobójstwo. Na miejscu był już prokurator wraz z funkcjonariuszami. Policjantka nie mogła znieść widoku młodej samobójczyni i opuściła pomieszczenie. Koner zebrał potrzebne dowody i pojechał z partnerką, poinformować jej bliskich o nagłej śmierci.

– Ciekawe co skłoniło tę dziewczynę do tak drastycznego czynu. – rzekła Beata, kiedy jechali do rodziców samobójczyni.

– Za chwilę się dowiemy.

– Albo i nie. W mieszkaniu nie znaleziono żadnych rzeczy, by z kimś mieszkała. Ciekawe gdzie jest ojciec dziecka? Może ją zostawił i to było powodem jej śmierci. Trzeba go znaleźć i przesłuchać. Niech wie co spowodował.

– Możesz przestać gadać? Nie wiemy dlaczego to zrobiła, a ty już wydałaś wyrok w tej sprawie.

– A masz inną opcję?

– Siedź cicho.

– Dużo żeś powiedział.

– Wolę milczeć niż mówić jakiekolwiek bzdury. – rzucił jej ostre spojrzenie.

– Jak Paulina wytrzymywała z takim mrukiem? Z tobą nie da się normalnie rozmawiać.

– Jakoś wytrzymywała.

– A teraz nie żyje. – Radzym nie wytrzymał i zahamował z całej siły. – Zwariowałeś?!

– Wysiadaj! Mam dosyć pracy z tobą! Jeszcze dzisiaj załatwię, żebyś nie pracowała ze mną.

– Nikt się na to nie zgodzi.

– Wolę sam pracować niż z kimś takim, co nie dorasta do pięt Paulinie, więc zabieraj swoje cztery litery i wypierdalaj.

– Jesteś idiotą!

Zabrała swoją torebkę i trzasnęła z całej siły drzwiami, idąc w kierunku w którym zmierzali. Mężczyzna wziął głęboki oddech i z piskiem opon ruszył do rodziny samobójczyni, docierając przed swoją partnerką.

Wiele razy informował ludzi o tragedii ich bliskich, lecz tym razem było to ciężkie wyzwanie. Ciągle myślał o tym co zrobił. Może nie powinien się wyżywać na Beacie? Ona nie była winna śmierci jego ukochanej, ale sama myśl o Paulinie, zabijała Radzyma od wewnątrz. Ból po jej stracie był nie do zniesienia. Stał przed drzwiami i wpatrywał się w dzwonek. Jak miał powiedzieć rodzicom dziewczyny, że podcięła sobie żyły? Że stracili nie tylko córkę, ale i też wnuka. Zamknął oczy i ukazała się mu była partnerka. Uśmiechnięta, skinęła głową. Nacisnął dzwonek. Nie musiał długo czekać, aż drzwi się otworzą.

– Dzień dobry. Pan do kogo? – zapytała kobieta w średnim wieku.

– Witam. Radzym Koner. – pokazał swoją oznakę. – Czy mógłbym wejść?

– Proszę. – udał się za panią domu do salonu. – Niech pan spocznie.

– Dziękuję. Czy jest może mąż?

– Tak. W swoim gabinecie. Poproszę go. – poszła po niego, a policjant rozejrzał się dookoła. Nigdzie nie było fotografii dziewczyny wśród tych, które były rozłożone na komodzie.

– Dzień dobry. Leszek Rybicki. – podał mu dłoń.

– Radzym Koner.

– Co pana do nas sprowadza? Czy coś się stało?

– Matylda Rybicka to państwa córka, tak? – zadając to pytanie, zauważył wahanie między małżeństwem.

– Co z nią? – zapytał mężczyzna.

– Muszę państwa poinformować, że wasza córka popełniła samobójstwo.

– Co? – kobieta złapała się za gardło i zaczęła szybko oddychać. – To jest niemożliwe. Moja córeczka… Matylda.

– Uspokój się kochanie. – mąż chwycił ją za rękę i przytulił do siebie.

– Przepraszam, ale muszę zadać jeszcze jedno ważne pytanie.

– Jakie? – mężczyzna spojrzał na niego.

– Gdzie jest ojciec dziecka?

– Skąd mam to wiedzieć? Nawet nie wiem kim on był. Moja córka oznajmiła nam, że jest w ciąży, a kiedy powiedziałem jej, że jak urodzi to ma oddać je do adopcji. Wściekła się, zabrała swoje rzeczy i tyle ją widzieliśmy. A teraz? Nie mam córki, nie mam wnuka, nie mam nic. Rozumie pan? Nie mam nic. – po jego twarzy spływały łzy.

– Wiem jak to jest stracić osobę, którą bardzo się kocha. Proszę przyjąć moje kondolencje. – wstał i uścisnął dłoń mężczyzny. – Niech pan zajmie się żoną. Wiem gdzie jest wyjście. Do widzenia.

– Do widzenia.

Róża brała prysznic, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Owinęła się i wściekła, ruszyła zobaczyć gościa.

Kto o tej porze przychodzi w odwiedziny?

– Łukasz, co ty tutaj robisz o tej porze? Wiesz która jest godzina? – wytknęła głowę za drzwi, nie ukazując sylwetki.