Jestem przy Tobie

18

            Kilka dni później do Klaudii zadzwoniła Ewa z pytaniem czy przyjedzie do domu, bo bardzo chciała się z nią spotkać i porozmawiać. Dziewczyna zgodziła się. Nazajutrz poinformowała Karola, że wyjeżdża na weekend do rodziców. Marzena i Robert ucieszyli się z jej przyjazdu. Opowiedziała im co takiego robiła przez ten czas, chociaż dzwonili do siebie codziennie. Klaudia była zmęczona podróżą, więc zadzwoniła do Ewy i poinformowała ją, że przyjechała i zaproponowała, aby spotkały się nazajutrz. Kobieta zgodziła się. Dziewczyna cieszyła się z przyjazdu do domu. Wieczorem udała się na spacer, na grób Mateusza.

– Szkoda, że Cię tu nie ma. Tak bardzo mi Ciebie brakuje, naszych rozmów. Na pewno wiesz, że poznałam chłopaka. Bardzo mi się podoba, ma coś takiego w sobie. Chciałabym z nim być, ale on chyba tego nie chce. Tylko nie bądź zazdrosny, dalej o Tobie pamiętam i kocham Cię, ale chciałabym ułożyć sobie z kimś życie. Mieć stałego partnera, który będzie przy mnie, porozmawia, przytuli. Będzie mnie kochał. Takim kimś mógłby być Karol, ale…
– zamilkła. Klaudia patrzyła na fotografię, która była na pomniku. – Muszę już iść, ale na pewno jutro tutaj przyjdę, obiecuję. Dobranoc kochanie. – pocałowała dłoń i przyłożyła na grób.

            Klaudia obudziła się wypoczęta jak nigdy. Po śniadaniu udała się na spotkanie z Ewą. Stwierdziła, że przejdzie się na spotkanie do centrum miasteczka. Spotkały się w kawiarence, tam gdzie zwykle.

– Witaj Ewo. – przytuliła ją do siebie.

– Cześć kochanie. Czego się napijesz?

– Może latte czekoladowe.

– Dla pani czekoladowe latte, a dla mnie kawę espresso średnią. – kelnerka przyjęła zamówienie i po pięciu minutach mogły już swobodnie rozmawiać.

– Chciałaś się spotkać, więc opowiadaj co masz takiego ciekawego do powiedzenia? – Klaudia była ciekawa.

– A to już się spotkać nie można?

– Można, można, ale przez telefon wydawało się jakbyś chciała mi coś bardzo ważnego przekazać.

– Oj tam, po prostu chciałam się z Tobą spotkać, bo długo Cię nie widziałam. Lepiej Ty opowiedz jak tam w wielkim świecie.

– Nic ciekawego. Zaliczyłam pierwszy rok.

– Na piątkę. Gratulacje. Rodzice mi mówili. – poinformowała ją. – A spotykasz się z kimś?

– Poznałam chłopaka, ale jesteśmy przyjaciółmi.

– Przyjaciółmi? Jak to? A chociaż grzechu wart?

– Oj i to bardzo. – zaśmiały się.

            Klaudia opowiedziała o Karolu ze szczegółami, jak go poznała, jak spędza z nim czas, o wyjeździe do jego domu rodzinnego.

– A Ty kogoś poznałaś? – zapytała ją.

– Ja?

– No przecież nie ja. Ja już mam swojego…

– Swojego, co?

– Znajomego, a Ty?

– No… – zaczęła kręcić głową, a na jej twarzy pojawił się uśmiech.

– A jednak jest ktoś w Twoim życiu.

– No jest.

– Jak ma na imię? Opowiadaj. – Klaudia zniecierpliwiła się.

– Nie chcę zapeszyć.

– Co nie chcesz zapeszyć? Ja Tobie opowiedziałam o Karolu. Ty też opowiadaj, kto to jest?

– No… No nie wiem.

– Jak już chcesz być taka tajemnicza, to chociaż powiedz jak ma na imię, bo nie odpuszczę. Muszę wiedzieć.

– No dobrze, powiem Tobie. Ma na imię…

– Ewa nie trzymaj mnie w niepewności. Powiedz w końcu jak ma na imię.

– Piotr.

– Piotr. Piotruś. Pietrek. – zaśmiały się. – Trzymam za was kciuki, niech się wam uda. Chcę, żebyś była w końcu szczęśliwa.

– Nie dziękuję, aby nie zapeszyć.

– W końcu kogoś spotkałaś i widać, jesteś bardzo szczęśliwa.

– Przecież Ty też masz kogoś.

– Nie jesteśmy razem, jesteśmy tylko przyjaciółmi.

– Jak opowiadałaś o nim, to mówiłaś tak jakbyście byli razem.

– Dłużej nie dam rady tego ukrywać. Chyba się w nim zakochałam.

– Chyba?

– Jak jestem przy nim, to czuję się dziwnie, tak jakbym unosiła się do góry, miała motyle w brzuchu, a kiedy na mnie patrzy, mówi, dotyka, przechodzą mnie ciarki i zaczynam drżeć. – spojrzała na nią nieprzytomnie. – Co to takiego?

– Miłość.

– Unikałam tego jak ognia.

– Miłości nie da się uniknąć. To przychodzi nieoczekiwanie i nie masz pojęcia, kiedy już sobie uświadamiasz, że kochasz tę osobę.

– Ewa.

– Powiedz mu co czujesz, nie ukrywaj tego.

– A jak mnie odrzuci?

– To wtedy przyjedziesz do mnie i będziemy leczyć rany. – zaśmiały się. – Powiedz mu, może on też coś do Ciebie czuje. Ta złość, którą pokazywał to była zazdrość o Ciebie.

– Proszę Cię. Miałby być zazdrosny o mnie?

– Może.

            Po pobycie w kawiarni, udały się na spacer po miasteczku, potem poszły na grób chłopaka, a następnie Ewa odprowadziła dziewczynę do domu. Marzena zaprosiła ją na obiad. Na początku się wahała, ale Klaudia ją przekonała. Po obiedzie kobieta podziękowała i poszła do domu. Resztę dnia Klaudia spędziła z mamą w ogródku, pomagając jej. Nazajutrz pojechała z rodzicami do dziadków. Relacje ojca z dziadkami na dobre się poprawiły. Gawędzili przez całe popołudnie, a wieczorem Klaudia odwiozła rodziców do domu. Zabrała swoje rzeczy, pożegnała się i pojechała jeszcze do Ewy. Rozmawiały przez chwilę i pożegnała się z nią, życząc jej szczęścia z Piotrem oraz obiecała przyjechać za miesiąc na rocznicę śmierci Mateusza.